Anam Babam
İçinde 'Anne' geçen her şarkıda ağlarım. Anamın gül yüzünü hiç güldüremedim, diye kızarım kendime. Hatta "Annebengeldim,dizlerinduruyormubaşımıkoyacak?Annebengeldim,benkızınhayırsızın" diye söylerim, Teoman'ın o anneli şarkısını. İlk 8 yaşında başlamışım bu işe. Zeki Müren'den "Üşüdümüstümüörtseneanne" yi dinlerken. Anneannemin yanında geçirdiğim 1 yıl içinde olmuş olan. Annemi en çok özlediğimi sandığım yıllarda. "Sandığım" diyorum, çünkü insan büyüyünce daha çok özlüyor anasını. "Onungibiyarolmaz" sözüne inanmakla kalmıyor, tüm bedeninle yaşıyorsun, ananın yoksunluğunu. Allaha çok şükür hayatta, ama uzağındayım yıllardır. Oturup da saatlerce mutluluğumu, mutsuzluğumu anlattığım o günleri hatırlıyorum da hiç sıkılmadan dinlerdi beni. "Cık cık" derdi ara sıra, yorum bile yapmazdı çoğu zaman, ben üzülmeyeyim diye. İzin vermezdi benim cehaletimlehayataezilmeme. Bekledi hep, kendi doğrularımı kendim bulayım diye. Hep "Herkesinannesimelektirbenimkienmelek" derim. Ama içinde "Babam" geçen bir şarkı vardır ki, onun yeri apayrıdır. "Hanienbüyüksenolurdunbaba,hanibenihepkorurdunbaba,kabusgörüpuyandığımdayanımdasenolurdunyababa" Yaşar Kurt söyler de böğürerek ağlamaktan dinleyemem tamamını. Babam da hayatta çok şükür. Ama yanındayken bile çok yakın olamadık. Klasik bir babakız öyküsü bizimkisi. İlk babalar ve kızlarıyla ilgili Duygu Asena'nın 'Kadının Adı Yok' kitabını okurken yanmıştı ciğerim. Ya benimki de onu çok sevdiğimi söyleyemeden, sarılmadan ölürse diye. Ama izin vermedim hikayenin acısonlabitmesine. Babam dedemle küs ayrıldı. Ama mezarlığa giderken dedemin tabutunu okşayan avuç babamındı. Yutkundu yol boyu. Üvey babaannem yüzünden babaoğul helalleşemedi, ama ben helalleştim. Kapattım eksik gedik defterleri. Çünkü büyüyünce anladım, mutsuz kadınların babalarıydı en büyük kederleri. Çok severdi babam bizi, biliyorum. Ama klasik baba işte. Göstermekten çekindi, utandı hep. Babasından görmemişti ki, ne yapsın garibim. Ama bir gün içkinin de etkisiyle açtım telefonu, "Seniçokamaçokseviyorumbabam" dedim. "Bendeseni" dedi. "Niye?" dedim ,"Niyehiçgöstermedin?Niyegizledin?Kimdençekindin?Benseninyüzünden,hepyanlışadamlaraaşıkoldum,hepensevmeyenetutuldum.Babamgibidedim,seviyor,belliedemiyordedim." Telefonda ses kesildi. Annem "Nesöyledinağlıyorbuadam?" dedi. Bir kez daha yandı içim. İlk eve gidişimde atladım yatağına. Öpe öpe uyandırdım. "Neduracağımcanım" dedim. Sonra ilk Babalar Günü'nde anamı bile kıskandıracak satırları yazdım ona. Kimsedenkorkumyokşuan.Avucumdaonuneli,omzumdakolu,saçlarımdaöpücüğüincitmedenkondurduğu.Kimneyapabilirkişimdibana?Hayatımınkahramanıyanımda.İlkaşkım,yaşamımdakiilkbüyükadam.Babammmmmmm!.. Kimi göçüp gitti aramızdan. Ardında hep kanayacak bir yara bıraktı. Kimiyle aramızda hep camdan görünmez bir duvar oldu. Konuşamadık, anlaşamadık. Kimi de hiç bırakmadı. Kızlar, kapatın babanızla aranızdaki tüm çizikleri. Olmasın hikayenin başka bir finali.
Servisi 
