Onceki akşam ekranda, askerlerimizin şehit edildiği topraklarda büyüyen çocuklara baktım.
Mayın tarlasındaki çiçeklere...
Ellerindeki mermilerle oynayan çocukların, çocuk olmasına bile izin vermeyen düzeni inkar etmedim.
"Silahla büyüyen, silahla yaşar" dedim.
Ve o çocukların çocuk olma hakkını elinden alanları, askerlerimizi ve polislerimizi şehit edenlerle birlikte yargıladım.


Türkiye'deki sinsi politikanın, gündemi değiştirmek için kullandığı kozlardan biridir terör.
Vah gidene! Vah benim asker ve polis analarıma!


Terörü bitirmek isteyen bitirir.
Çünkü terör örgütünün gizlenen gerçeklerinden çok daha fazlası...
Dışında mevcuttur.


Çocuk yaşında sefaletin içine atılan...
Mermilerle, el bombalarıyla oynayarak hayata atılan çocuklardan kaçını kurtarabiliriz? İnsanları kurtarmak için, önce mahalleleri ve şehirleri kurtarmak gerektiğini, ne zaman öğrenebiliriz? Ve bunu gerçekten istiyor muyuz acaba?


Bilinmelidir ki, terörist doğulmaz, sonradan olunur.
Hakkari ile Bodrum resimleri arasındaki farkı görmeyenler, gerçeklerin teröristidir ki...
Bu meseleye özen gösterilmesi rica olunur.