Çocuklarımız sadece evlatlarımız mıdır, yoksa geçmişte yapamadıklarımızı yapan, gidemediğimiz okullara giden, özlem duyduğumuz gururları bize yaşatan, yani kaybettiğimizi düşündüğümüz hayat koşusunu, bizim adımıza kazanmaları için hoyratça feda ettiğimiz yarış atlarımız mıdır, karar veremiyorum.
Baba şefkati, anne merhameti kulağa hoş geliyor ama çocukların yaşamak zorunda kaldığı inanılmaz rezaletler de göz ardı edilecek gibi değil. Üstelik bunları söylerken, yaşanan insanlık dramlarından bahsetmiyorum. Mendil sattırılan, dilendirilmek için kolları kırılan, sanayide torna tezgahlarında kilolarından ağır demirlerin altında inletilen, sahip çıkılmadığı için sokağın kucağında tinere, esrara alıştırılan çocuklardan söz etmiyorum bile.
Onlar sadece anne ve babalarının değil, hepimizin yüz karası. Eğitemediğimiz, sağlıklı yetiştiremediğimiz, mutlu olmasını sağlayamadığımız her çocuk, mahşeri vicdanda onarılmayacak yaralar bırakarak, toplumu içinden çıkılamaz sorunların kucağına itiyor. Şimdilik bu tarafı bir kenara bırakalım.

ANLIK ŞANSLAR
Önceki gün Takvim'in birinci sayfasının göbeğinde, hem koşan hem ağlayan kızların fotoğrafları vardı. 42 derece sıcağın altında, ölüme koşturulan bizim çocuklarımız. Üniversiteyi kazansınlar diye ölümle yarıştırılan çocuklar. Türkiye'nin dört bir yanında, 'özel yetenek sınavı' adı altında, yıllardır yaşanan yazı tura hikayesinden başka bir şey değildir bu yöntem.
Üniversitelerin beden eğitimi, güzel sanatlar gibi bazı fakültelerinin, öğrenci seçme yöntemi olarak bize dayatılan sistem, aslında yeteneği değil, anlık şansları destekliyor. Gerçek bu, size de saniyeler verip, 500 metreyi en hızlı koşmanız istense, her seferinde hak ettiğiniz sonucu alamazsınız. Vücudunuz çok kıvrak, temponuz mükemmel olsa da, hadi yarışalım denildiğinde göstereceğiniz performans, sizin asıl becerilerinizi temsil edemeyebilir.
Bu sağlıksız bir sistemdir. Adaletli filan hiç değildir, işin böyle olduğunu sınavı yapan hoca da bilir, şartlara boyun eğmekten başka çaresi olmayan öğrenci de. Şimdiler de teknolojinin yardımıyla bazı branşlarda azalmış olsa da, torpil ve adam kayırma faktörlerini de işin içine katın, elde edeceğiniz sonuç, beceriksizlerin arasından iyi öğrenciyi bulmaktan çok daha başka bir şeydir.

ERZURUM'DAN İSTANBUL'A
17 yaşında Erzurum'dan İstanbul'a, çok seçkin bir üniversitenin tiyatro oyuncusu yetiştiren bölümünün seçmelerine katılmak için gelmiştim. Bahçede yüzlerce aday, müthiş bir heyecanla sınavın başlamasını bekliyorduk. Bir uğultu halinde, sınava girecek jürinin bize doğru geldikleri söylendi. Gelenlerin neredeyse hepsini tanıyorduk, meşhur sinema ve tiyatro oyuncularıydılar çünkü. Bize hiç bakmadan geçtiler ama bahçedeki kimi adayların yanaklarını okşayarak, heyecanlanmamalarını çünkü içeride kendilerinin olduğunu söyleyip, yanımızdan geçip gittiler.
Çok yıllar sonra ben o sınavlardan birini, kalemimin gücüyle kazandım. Ama yöntemi hiç, adil ve insani bulmadım.