Maçlardan sonra ortaya çıkan magandalar, ya gökyüzünde yıldızları vurduklarını düşünüyorlar...
Ya da ertesi sabah, gazetelerde "çocuk ölüsü" toplamaya bayılıyorlar.
Bakmayın onlara maganda dediklerine...
Düzen onları alnından öper.
Ülkedeki bütün güzelliklerin yerini onlar doldurmuştur.
Ataerkil bir toplumun gurur anıtları olarak, sadece milli maçlarda değil, bilumum gösterilerde silahlarını konuştururlar.


Özel şarkıcıları vardır, özel şarkıları...
Ölü ya da sakat bırakılmış çocuk resimleri biriktirmeye bayılırlar.
Çoğunun altında kocaman cipleri mevcuttur.
Çamurlu konuşurlar.
Silah çekmeden, kendi varlıklarının farkına varmaları imkansızdır.
Allah'ın yarattığı kutsal canın, onlar için bir kurşunluk değeri vardır.


Bir araştırma yapılsın, kırmızı ışık süvarilerinin bu adamlar oldukları görülecektir.
Trafikteki cümle zorbalıkta, onların gururlu gösterisi bulunacaktır.
Devir onların devri çünkü!


Onlar silahlarında korkularını taşır, çünkü yüreksizdirler.
Silahları yoksa, hiçbir şeyleri yoktur.
Onlardaki bu "zavallı tekrarlanış", yasaların onlara gösterdiği özel muamelenin bedelidir.
Yiğitleri sorgusuz sualsiz asan ülke, onlara kolayca silah verir.
Güç verir, her defasında af verir.
Onları tüketmek yerine çoğaltan sistemin, çocukların ölümünden aslan payını da alması gerekir.


Çünkü herkes bilmelidir ki...
Maç geceleri atılan kurşunlardan fazlası...
Onların silahlarının içinde gizlidir.
Çünkü onlar, ya yaşamak için kurşun sıkarlar.
Ya da kurşun sıkmak için yaşarlar.