Huzur havadaki toz gibi bol... Saat sabahın altısı, alarm çalıyor, yataktan çok huysuz kalktım çook!!! Allah'tan sabahlarımı paylaştığım biri yok hayatımda, yoksa bu sabah sonrasında durum nasıl olurdu bilemiyorum... Gözlerim hala yapış yapış, birbirinden ayrılmak bilmiyor göz kapaklarım. Kendimi zor bela mutfağa atıyorum, her sabah içtiğim ballı limonlu suyumu hazırlıyorum, içiyorum, nafile... O da ne! Gözüm nutella kavanozuna takılıyor, bir kaşık mideme indirince göz kapaklarım yumuşuyor ve birbirinden ayrılıyor. Güzel bir kahvaltı sonrasında kendimi koşu bandının üzerinde buluyorum.
Henüz çok sessiz olan İstanbul'a karşı tam 40 dakika koştuktan sonra kendimi Kilyos'ta buluyorum (O kısma kayıp çünkü ben tatlı tatlı kestiriyorum). Şanslıyız ki güneş yüzünü bize göstermekte hiç nazlanmıyor. Mekanımızda atlar, develer, eşekler ve pek tabii ki köpekler bizimle birlikte Gidon Kremer'in Silencio'sunu dinlemekteler. Huzur buralarda havadaki toz kadar kolay bulunan bir şey... Tüm ekip, fotoğrafçımız Barış Aktınmaz gelmeden önce benden sofistike bir Arap kadını yaratma derdinde. Sofistike derken, anlamını aşan derinlikte bir sonuç çıkıyor karşımıza. Ben kendimden memnun, ekip benden memnun başlıyoruz çekime... Ve bitiriyoruz büyük keyifle...
KAHKAHALARÖKSÜZKALDI Cahideci'ler iyi bilirler eski Cahide'nin yerini. Oraya bir hüzün çökmüştü bir süredir. Çok insanın mutlu anlarına, doğum günü, yıldönümü, kına gecesi anılarına ev sahipliği yapmıştı. Bol kahkahalı, güleryüzlü bir mekandı eski Cahide. Ama Cahide taşınınca kahkalar bile orada öksüz kaldı... Büyülü bir mekandı orası, şimdi yeniden doğmakta hem de bambaşka bir ruhla... Mekanlar tıpkı bizler gibi ruhları yüzünden özgündürler, özeldirler. Kendimizi bir şehirle anlatmamızı istediklerinde ruhumuzun huzur bulduğu adresi gösteririz. Yakın zamanda tanışacağınız bu farklı Arap kadını, AlJamalin ruhunun fotoğraf karesine yansıması... Kim benzetti bilmiyorum ama Cahide, Almodavar filmlerine benzetilmişti; Doğru tespitti. Şimdi ne olacak? Bu oryantal ruhun minimal köşelerde gezintisine kim nasıl bir isim takacak? Merak ediyorum...
Saat sabahın altısı, alarm çalıyor, yataktan çok huysuz kalktım çook!!! Allah'tan sabahlarımı paylaştığım biri yok hayatımda, yoksa bu sabah sonrasında durum nasıl olurdu bilemiyorum... Gözlerim hala yapış yapış, birbirinden ayrılmak bilmiyor göz kapaklarım. Kendimi zor bela mutfağa atıyorum, her sabah içtiğim ballı limonlu suyumu hazırlıyorum, içiyorum, nafile... O da ne! Gözüm nutella kavanozuna takılıyor, bir kaşık mideme indirince göz kapaklarım yumuşuyor ve birbirinden ayrılıyor. Güzel bir kahvaltı sonrasında kendimi koşu bandının üzerinde buluyorum.
