* Sevgili Jale Abla, ben 12 yaşındayım. Annemle babam yok. Kazada öldüler. İki kız kardeşiz. Bizi teyzem büyüttü. Halen onlarla kalıyoruz. Çok mutsuzuz ama yapacak bir şeyimiz yok. Onlar bizi okutup bakıyor. Benim derdime gelince, Jale Ablacığım geçen gün okuldan para istediler. Teyzemlerin durumu kötü diye söylemeyi geciktirdim. Okulda herkes verdi. Bir ben veremedim. Çok üzüldüm ve çok kötü bir hata yaptım. Teyzemin cüzdanından para aldım. O olaydan sonra teyzem ikimizi de cezalandırdı. Ben yaptım diyemedim. Şimdi söylemek istiyorum. Bu beni çok huzursuz ediyor. Her gece yatağımda ağlıyorum. Ama çok korkuyorum. Kız kardeşim de benim yüzümden zor duruma düştü. Çok pişmanım ablacığım. Bu olay böyle kapansın mı, yoksa itiraf mı etmeliyim? Rumuz: Üzgün

Sevgili kızım, yaptığın çok büyük bir yanlış ama bu kadar üzülme! O senin teyzen, bir bakıma annen sayılır. Sizi bakıp büyüten o. Bence bu ceza olayı bile, sana yanlış yaptığında doğruyu söylemen gerektiğini öğretmeli. Yanlışlardan ders alıp tekrarlamazsan üzülecek bir şey yok. Bence de itiraf etmen gerek. Seni anlayışla karşılayacağına eminim. Ona sebebini de anlatırsan sevinirim. Sevgili kızım, üzülmeni kesinlikle istemem. Geceleri de ağlamayı artık bırak. Teyzene sıkı sıkı sarıl ve her hatadan bir doğru çıkart. Sana ve kardeşine ömür boyu huzur dilerim.