* Merhabalar Jale Hanım, ben 34 yaşında dul bir bayanım. Bir kızım var. Yaklaşık 3 yıldır birlikte olduğum biri var. Ama evli. Eşinden boşanacaktı. Şimdi bazı problemler yüzünden ayrılamadığını söylüyor. Ona deliler gibi bağlandım. Şimdi kendimi çok kötü hissediyorum. Üç yılı hiçe sayıp, her şeye boşveremiyorum. Çok acı çekiyorum. Unutmak en doğrusu ama bunu yapamıyorum. Kızıma bile yoğunlaşamıyorum. Kızımın da bana çok ihtiyacı var ama ben sağlıklı değilim. Canıma kıymayı bile düşündüm. Kızım için vazgeçtim. Bu hayatta mutluluğu yakalamak çok mu zor anlamıyorum. Sevgilim de ne benden vazgeçiyor, ne de karısından. Böyle aşk olmaz. Çok çaresiz ve mutsuzum. Uzun zamandır yazmayı düşünüyordum. Ben şimdi bu adamı daha beklemeli miyim? Yoksa, çok acı ama unutmak en doğrusu mu. (Adı saklı)

Sevgili okurum, eğer sen üç senedir bu ilişkiyi böyle sürdürdüysen zaten en başta yanlışı yapmışsın. Bunları duymak belki hoşuna gitmez ama karısından boşanacağını sanmıyorum. Sana sunduğu mazeretler de bence uydurma! Bunu anlamak istemediğini biliyorum. Çünkü kadınlar duygusaldır. Bazen gerçekleri bilseler de bunu reddeder. Bu yüzden çok hatalar yapılır. Ama bu iş bu kadar gözünün önüne geldikten sonra yapman gerekeni biliyorsundur umarım. Ne kadar boşanacağım diye kendini de hırpalasa da, evli bir adamla birlikte olman, yapılacak hataların en büyüğü. Bu yüzden, kendini toparla ve kızını da düşün. Onun sana ne kadar ihtiyacı olduğunu söylememe gerek yok sanırım.