Milli Futbol Takımımız'a Euro 2008 için hazırlanan reklamları izliyorum. Billboarlarda da onlar var. Saha kalabalık. Frikik yiyeceğiz, önünde onlarca yüzlerce kişi baraj oluyor. Bizimkilerden biri topa müdahale edecek; hooop hepsi birden kayıyor yerde topu almak için. Birisi topa yükselecek. Herkes gidip o futbolcumuzu yükseklere çıkarıyor. Kalecimiz için bile aynı; bir plonjon yapıyor herkes birden; hoop aradan oraya uçuyor. Birbiri için kenetlenmiş millet. Ya da futbol takımımız için diyelim. Meşin yuvarlak güzeldir. Ölümlü ya da yaşayan bir dizi anı biriktirmiştir herkes futbol üzerine. Dizlerini kanatmamış, bahçede top peşinde koşup düşmemiş çocuk yok gibidir. Ama bu sefer ki bir başka tabii. Milli Takım sahada. Yeşil çimlerin üzerinde bir azamet salınacak. Ne de yakışıyor Kırmızı-Beyaz forma ve o simsiyah ayakkabılarıyla bizim çocuklar. Futbol bu dayanışma, arkadaşlık, dostluk, yardımlaşma... İnsanın insana ait ne kadar hali varsa görüyoruz o sahada. Pres yapan arkadaşa yardım, bunalmış topu nereye atacağını bilmeyen arkadaşına yardım, ne yapacağını bilmez arkadaşına yardım... Yardımlaşma esasına dayalı bir oyunu sahaya dökeceğiz. Bütün yeteneklerimizi dökeceğiz dahası. Yeteneklerimizin oyun anlayışına uygun bir taktikle sahaya nasıl yansıtılacağı konusunda kafa yoran teknik kadroya yardımcı olabilmek için ne lazımsa yapacağız. Önce sahadaki çocuklar; bizim çocuklar sonra mahallede, televizyon başında, taa Alpler'in tepesinde tribündeki 'bizimkiler!' Böyle bir oyun futbol. Bütün oyunları; dahası kendi isimlendirmesine ters düşücek biçimde bir ayak oyunlarını terse düşürecek kadar dobra, doğrudan, ruh dolu bir oyun. Mevsimsiz, hilesiz, trüksüz bir oyun. Her şey ayan beyan ortada çünkü. Oyunun açımlanmaya ihtiyaç duyan yanlarını zaten sabahlara kadar dinliyoruz usanmamacasına. Bilirim her akşam o yorum programlarının birini biktirip diğerine geçen 'hastalar!' var. O hastalığı anlamak lazım. Bu bir hastalık mı, buna ne kadar ve nereye kadar ihtiyacımız var o da işin başka bir boyutu. Boyutu biçim biçim bir oyun bu futbol. Pek anlamam ama yazıyorum işte. Şunu biliyor ve anlıyorum ama; insanın en büyük inceliğidir dayanışma. O gol anlarında futbolcuların neden ve nasıl sevindiklerini izliyorum. Ve ne kadar sevindiklerini elbette ki. Nasıl seviniyorlar değil mi? O top o çizgiyi geçip, doonnnkk diye direğe vurup, prıssss diye filelerle kucaklaşan topun çıkardığı sese doğru koşarak, başka bir ses oluyorlar birbirleri için, başka bir nefes. Marşlar geçiyor o nefesten, şarkılar, büyük gürültülerle ve haykırışlarla büyük bir insan topluluğu geçiyor. Resmi geçidini yaşıyor bir millet bayram yeri sevinçlerini galip bitirilmiş her maçtan sonra... Milletcek seviniyor insan toplulukları açlığın ve yoksuluğunu unutup; bir geceliğine unutup. Ama olsun; yarın yine borçlarımız olacak ama bu gece kral biziz. Hadi milli takım 'Kral' yap bizi!