Sabahtan vardım Konya'ya... Baktım cihana uyanık.
Kimi binek, kimi yaya. Baktım meydana uyanık.
Şehirde herkes ayakta. Kepenkler kaldırılmakta.
Asker, mektepli sokakta. Baktım her yana uyanık.
Nereden aklıma takıldıysa maç saatine kadar bunu tekerledim durdum.
Ünlü Konya Destanı'ndan birkaç dize bunlar. Lakin hiçbir şiir gerçekle bu kadar örtüşemezdi. Fener maçı var diye aynen de yukarıda anlatılan hallere geldiydi Hazreti Mevlana'nın kenti .
Maç başladıktan sonra " dağ fare mi doğuruyor?" diye düşünmüşte olabilir Konya ahalisi. İki takımın da bol pas hatası, pozisyon kuraklığı filan. Birkaç suyuna tirit ataktan sonra meşhur 34. dakika geldi. Oğuzhan öyle bir çıktı ki, top dümenden yumruk atan Yeşilçam figüranı gibi zıfft dedi Önder'in memesine çarptı. Hakem "el değdi, parmak yedi" filan diyerekten önce iptal, sonra yandan uyarılıp gol mührü bastı. Akabinde itiraz yüklü katarını çeken kara tren lokomotifi gibi koştu santraya.
Allah'tan şutörden çok pasör olarak değeri artan Güiza kıyak bir orta salladı da, kapan Deivid kalecinin sağından tıkladı 2. golü.
İkinci devrenin başlarında Veysel hızı saatte ancak 8-10 kilometre olan lapa gibi şutu, dev gibi Volkan' ı devirip ağları bile yırttı peeeh!
Hadi Lugano ve Edu dümenden sarı kartlar alıp cezaya düştüler erken " Noel"lendiler ama takımda güya oynayanlar da tatilde gibi değil miydi 2. yarıda?
Destanı'nın da son dizelerini şöyle okudum kendime:
Sabahtan akşama kadar, didinir, terler, çabalar.
Uyanık bütün babalar, oğul, kız, ana uyanık...
Konuşursan bir kelime, kavuşursun bin selama,
Lafında şive var ama fikirde mana uyanık.