Ne güzel insanlarımız vardı, birer birer yitiriyoruz.
Duygular kayboldu, merhamet bitti.
Düzen iyi insan istemiyor.
Metropollerin dayanılmaz cazibesidir bu. Herkesi çemberine alır.


İnsanların öz varlığını tanımlayan duruşlar, el değiştirdi, dil değiştirdi.
Köyden gelenler, ilk zamanlar İstanbul'da sebze satarken, tartıda fazla geleni müşteriye bağışlardı.
Şimdi eksik tartıyorlar.
Şimdi çocuklara bile bozuk mal yediriyorlar.
Şehrin açtığı kapılarda, kurnazlık en geçerli anahtar! En akıllı yatırım!


Köylerine dönen insan sayısında da artış var.
İki ayrı varlık, iki ayrı kimlik gibiler.
Gelirken getirdiği saflığını yitirenler, şehirden aldığı zehirle köyüne dönüyor.
Oysa alınan mesafenin dönüşü yok.
Bağlılıklar, bağımlılıkla yer değiştirmiş.


Ülkemizdeki azalma ve çoğalmanın sebebi açıktır.
Kötülerin kazandığını duyan, üzerindeki iyilik kırıntılarını bile silkeliyor.
Tanrısı para olanların dünyasında...
Giderek birbirine benziyor herkes.
İyiler mücadeleyi bıraktığı içindir ki...
Kötüler her yerde kazanıyor.
Ha şehirde, ha köyünde...