Annen, hiç dizinin dibinden ayırmıyor mu seni kuzum? Biliyorum sen onun için de mukaddessin ama annen benim için ne olduğunu bilse, kesinlikle bir bahaneyle seni yanından uzaklaştırırdı.
İstemese de uzaklaştırırdı, hiç olmazsa telefonda bir dakikacık kokunu duyacak kadar.
Uzun ayrılıklar bizi sevmiyor canımın içi.
Bu denli bağlı olmamıza rağmen birbirimize, uzun ayrılıklar korkutuyor beni.
Şimdi bana, " Bu kadar şüpheci olman yakışmıyor sevginin büyüklüğüne " diyerek büyüklenme.
Seni kıskanmak da mı yasak?
Söyle düş bahçem, insan canından aziz bildiği bir şeyi gözünden sakınmaz mı?
Ayıp mı? Ayıpsa, bu da benim ayıbım olsun!
Ve ben bu ayıbı başım dik, gökyüzüne bakarak bütün insanlığa haykırayım.
Sonsuzlukta en büyük sevdaya ulaşmak denemelerini, bu dünyada küçük oyunlarla tamamlayamam.
Seni, sana yakışacak ihtişamda sevmeliyim düş bahçem .
Seni, benimle birlikte olduğunu her saniye hissedebileceğin kadar sevmeliyim canımın içi.
Sen beni nasıl istersen öyle sev, ne kadarı uygunsa o kadar kıskan.
Ancak bana karışma! Şimdi şu suskun evden usulca dışarı çıkıyorum.
Bir karanlık sokak karşılıyor beni.
Yürümek denilemez adımlarla, ışıltısız caddeyi buluyorum, nefes nefese.
Adımlarım, hep buluştuğumuz kafeye doğru kayıyor adeta, ne iç karartıcı bir mekanmış halbuki.
Oturamıyorum!
Elim cebimde bir titreme bekliyorum, kulağım cebimden gelecek seste.
Ara artık düş bahçem, ara ve ne zaman seni terminalden alacağımı söyle.
Yaşamımı dondurduğumuz yerden çözmeye, ne zaman gelmeliyim sence .
Ara artık canımın içi
Karanlık sokak
Işıltısız cadde
Sensiz kafe
İçimi boğuyor.
Ve ben, ellerimin arasında öylesine sıkıyorum ki telefonu, sen görsen çok kızardın.
Bir titreme, senden geldiğini ilk notasında anlayacağım bir ses
Seni bekliyor tüm dünya .
Gel artık canımın içi
Uzun ayrılıklar bize göre değil düş bahçem!