Van'da bir program çekimi için koşuşturma içindeydim. Bir ara kentin ana caddesinde bir kalabalık, bir hareketlilik oldu. "Gazeteci radarlarımızı" oraya tutunca gördük ki korumalar, insan yığınları ve alkışlar arasında Bakan Bey yürüyor.
Önüne çıkıp "Merhaba" dedik. Baba toprağında çekim yaptığımızı görünce sevindi. Bir müsait yerde çay içmeye davet etti bizi.

KARMAKARIŞIK
Oturduk, hem çay yudumlamaya hem de muhabbete başladık. İşte ol hikaye o anda döküldü ağzından Bakan'ın. Dedi ki:
Daha 2. sınıf öğrencisi küçücük bir çocuktum. O zaman berbere gitmek nerede, tıraş parası bulmak nerede? Saçımız başımız karmakarışık, uzun, savruk. Öğretmenimiz, bu duruma çok fazla seyirci kalmaz, tıraş makinesi elinde girerdi sınıfa. Bizi teker teker yanına çağırır, sınıfın ortasında yanan sobanın kenarında, ne kadar becerebilirse saçlarımızı tıraş ederdi.
Acemi olduğundan çok defa ayar tutturamaz, yol gibi izler bıraktığı da olurdu.
Yine bir gün "tıraş zamanı" olduğunu ilan etti öğretmenimiz. Oturma düzenimize göre birer birer yanına çağırıyordu bizi. Nihayet sıra bana da geldi. Şöyle ensemden başladı, kenarlara doğru kesip kısalttı. Boşta duran elini başımın arkasına koyup yaslanmamı istemişti. Yumuşak bir minder gibi geldiydi bana öğretmenimin eli. Sobanın sıcağı da vurunca ben yavaşça kendimden geçip uykuya dalmışım.

'HERKES GÜLÜYORDU'
O; yüzümü, gözlerimi görmediği için farkında değil uyukladığımın. Elini birdenbire çekince ben küüüt diye yere düşüp boylu boyunca uzanmıştım. Gözlerimi açtığımda bütün sınıfın güldüğünü, öğretmenimin ise bir yerime bir şey oldu kaygısıyla nasıl da endişeli baktığını gördüm. O bakışlarında babamın, annemin şefkatini sezdim çocuk halimle bile.
Aslında herkes için durum böyle. Özellikle de ilkokul öğretmenlerimiz ailemizin bir parçası gibi değil mi?