Okula gitmek istemeyen çocuklar
Bu sıralar ne kadar çok duydum bu şikayeti? Anneler sanki ağızbirliği yapmışçasına çocuklarınınokulagitmekistemediğindendert yanıyorlar. Anaokul ya da ilkokula başlayacak olan çocuklar bahsettiğim. Bir anne nasıl ağlamaklı anlatıyordu: "Oğlanı okula götürdüm, sınıfı bırakın binaya girmiyor, bütün gün öylece bahçede oturuyoruz. Bir sert davranıyorum, bir tatlı tatlı anlatıyorum. Nafile!" Anneler ne yapacaklarını şaşırmış durumda. Çoğu pedagoga başvuruyor. Bir başka anne, "Bizimki sınıftayken müdürün odasında bekliyorum. Daha alışamadı." Bir diğeri; "Sınıftan başını uzatınca beni görmeli yoksa korkuyor". Valla, en yakınım olan gençanneye kendimce bir tavsiyede bulundum. Ben ve kızkardeşim küçükken sevine sevine okula giderdik. Çünkü evdesıkıyönetim vardı, ha ha. Babaotoriter,annesorumlulukveriyor. Bizi evde aşırışımartan yok. Bu yüzden ikimizdeokulagitmeyiçokseverdik; derslerimize çalışırdık. Valla kardeşim de takdirnamelerle, ben de birincilikle bitirdim okulları. Ama şimdiki nesil öyle mi? Ekmek elden su gölden rahatça çocukluklarını yaşıyorlar. Bir dedikleri iki edilmiyor. Evde istedikleriherşeymevcut. Oyunlar, bilgisayarlar, bakıcılar, güzel yemekler... Üstelik evde çocuğa prens ya da prenses gibi davranılıyor. Ee çocuk da okula gidince haliyle evdekiimparatorluğunukuramadığını görüyor. Kendini özel hissetmiyor. O yüzden şımarıyor, korkuyor, istemiyor. Bence evde çocuğun her dediğini yapıp şımartacaklarına, hayatıngerçeklerini küçük yaşlarda göstermeliler. Tabii ben annedeğilim, kanımdan canımdan bir çocuğum olsa belki ben de dayananamam.Anadolu'da babası izin vermediği için okulagidemeyenkızlar varken, tüm imkanları sunulmuş küçük prens ve prensesler de mızmızlanmasınlar canım...
Servisi 
