Ölü mektupları
Masamın üzerinde tozlu zarflar duruyordu, merak edip açtım. Toprak kokuyordu sayfalar. "Ben bir ölüyüm" diye başladı bir mektup, şaşırdım. "Suyun kanla takas edildiği günlerin kurbanıyım" satırlarını okuyunca, içim sızladı birden. "Gözlerimize toz kaçırıp, güneşimizi vurdular. Hâlâ karanlıktayım" diye devam ediyordu satırlar. O yüzden hâlâ dört gözle bekliyormuş, ülkemizin aydınlık günlerini.
***
"Ömür, ölümden kısadır evlat" diyen bir başka mektup, yaşamın soluğunu hissettirdi birden. "Sevgiden, kardeşlikten sakın ola sapmayın" diye yazıyordu. Yaşamın güzelliğine hasret kaldığı her satırından belliydi. "Cümleleri bağlamakta zorlanıyorum" diyen bir başka mektupta, "Bu topraklarda doğdum, bu topraklara gömüldüm. Aynı toprağın insanlarının birbirine düşman edilmesi beni korkutuyor" yazıyordu.
***
Serçeler gibi üşümüş olmalı biri, yazısı titrekti. "Çocuklara sevgi adına niye bir şey bırakmadınız? Bizim sizlere bıraktığımız yeşilliklere, güzelliklere ve manevi değerlere neden sahip çıkmadınız?" yazan satırlarını utanarak okudum. Her canlının, diğer canlı için bir şeyler yapması gerektiği nasıl da ortadaydı. "Sağırlar sınıfına dahil olanlar için, gerçekler bandosu kurduk, duyuluyor mu?" diye not yazmıştı biri. Güldüm. Yer altı mahkemesinden, yeryüzüne bir uyarı mektubuydu her biri. "Lütfen çocuklarım, torunlarım ve tüm insanlar için bir şeyler yapın. Kaç zamandır kemiklerim sızlıyor" diye bitiyordu bir başka mektup.
***
Son mektup, "Günler aydınlık, günler güzel olsun memleketim" diye yazılmıştı. Okuduğum her mektupta, biri usulca omzuma dokundu sanki. Her biri maziden kalan hüzün gülü. Bu ülkenin ölüleri dirileri düşünüyordu hâlâ... Ölüler dimdikti de... Canlılar yaşayan ölü...
Servisi 
