Childrens of Men (İnsanın Çocukları)
Londra metrosuna 2 yıl önce gerçekleştirilen terör saldırısı, Blair Hükümeti'ni, İngiltere demokrasisinde tasavvur dahi edilemeyecek bir dizi yasal önleme itti.
İngiliz Daly Mail gazetesi, özel olarak kurulmuş bir timin varlığını ortaya çıkarttı.
Timin adı, Sabit Tehlike Keşif Merkezi. Bu merkezin temel görevi, Başbakan, Kabine ve Kraliyet üyelerini korumak...
Yıllık 500 bin sterlin bütçe ile çalışan tim, 1 yıldır gizlice faaliyet gösteriyor.
Şüphelendiği kişileri gözaltına alıyor, birlikte çalıştığı doktor ve psikiyatrların raporları ile hastaneye sevk edebiliyor.
Yararlandığı yasanın adı: Ruh Sağlığı Yasası.
***
İngiltere gibi bir ülkede gelişmeler bu yöne kaymışsa, diğer ülkelerde neler olmakta olduğunu tahmin etmek zor değil.
Hedef, uluslararası terörü önlemek ve belini kırmak.
Gelinen nokta ise, Batı demokrasilerinde bile daha az özgürlük, daha baskıcı uygulamalar ve teröre karşı tam bir fiyasko!
***
Endişe verici gelişmeleri bu şekilde hatırladıktan sonra, gelelim, Childrens of Men (İnsanlığın Çocukları) isimli filmin konusuna.
***
İngilizler'in çektiği bu muazzam film, 2027 yılını anlatıyor.
Yani 20 yıl sonrasını.
Dünyada hiçbir ülkede, demokrasi, özgürlük, insan hakları ve hukuk düzeni kalmamış.
Sadece İngiliz polisi ayakta.
Bütün öteki ülkeler ve metropoller çökmüş. Sokaklarda, ne otomobil var, ne alışveriş merkezleri, ne toplu taşıma araçları, ne bacası tüten bir fabrika, ne de normal toplumsal yaşama dair herhangi bir şey...
Sokaklarda insan grupları, paramparça üst baş, müthiş bir çöküntü ve moral bozukluğu içinde, sürekli başkalarıyla çatışıyorlar.
Tam bir kaos ortamı.
***
Film, dünyanın gitmekte olduğu yönü gösteriyor.
Düzen diye bir şey kalmamış.
İngiliz polisi, tekmil hukuku ve yasaları bir kenara itmiş...
Çok yüksek tel örgülerle çevrilmiş şehir alanlarında, ülkenin ileri gelenlerini koruyor.
Normal düzenden geriye kalmış son kuşak, belki bugünün zenginleri, güçlüleri, artık yakılıp gitmiş büyük şirketlerin yönetimi kurulu üyeleri, CEO'lardan arta kalanlar falan, polis korumasında hayatlarının son demlerini yaşıyorlar.
Pompei'nin Son Günleri oynanıyor ama sadece Pompei'nin değil, dünyanın yani insanlığın son günleri.
***
Teröre teslim olmuş, bizzat terörist, nihilist, anarşist haline gelmiş halk kitleleri ise hem birbirini boğazlıyor hem de silahlı polis tarafından görüldüğü her yerde öldürülüp yok ediliyor.
Bütün herkesin ruh sağlığı bozulmuş, dünya bir açıkhava akıl hastanesine dönmüş!..
Kadınlar, doğurganlıklarını kaybetmişler.
Hiçbir yerde bebek dünyaya gelmiyor.
İnsanın ve insanlığın sonu gelmiş...
Film, hamile bir kadının bebeğinin korunmasını ve o bebeği selametle büyütülmesi için desteklenen bir insanlık projesini anlatıyor.
Özeti şu:
Devletlerin dünyayı yönetememesi ve gırtlaklarına kadar teröre batmaları sonucu, dünyanın aldığı hal anlatıyor.
2027'yi anlatması bakımından elbette sanal bir film ama muazzam ipuçları da veriyor.
***
Gelelim günümüze:
Rönesans, sanayileşme, modernleşme, demokratikleşme, insan hakları, hukuk ve kişisel özgürlükler derken nereye geldik?
Ne Amerika, ne de İngiltere, dünyayı yönetebiliyor.
Avrupa Birliği derin çatlaklar yaşıyor.
Liberal ekonomi, milyonlarca çalışan insanı, devasa tröstlerin ve o tröstleri yöneten açgözlü CEO'ların hırslarına teslim etti.
Tepedeki hiç kimse, paylaşmayı, hakkaniyeti, asaleti ve ahlakı önemsemiyor.
İstediği yerde istediği şekilde at oynatan küresel sermaye, devletlerle oyun oynayabiliyor.
Devlet organları, küresel sermayenin ve yerli otlakçılarının bekçisi haline getirildi.
Seçimler ve demokrasi, bu büyük oyunun lego parçaları olarak algılanıyor.
***
Yurtta barış cihanda barış, ilkesine dört elle sarılmış dinamik Türkiye, bu oyunun bir parçası olarak, Ortadoğu bataklığına çekilmek suretiyle, zayıflatılmak ve etkisizleştirilmek isteniyor.
Halbuki Türkiye'nin gerek kendi eski tarihi gerekse Osmanlı birikimleri açısından hem bölgesel hem de evrensel planda, daha etkili bir rol oynayabilmesi için dinamik nüfus, tarihsel deneyimler ve ulusal değer yargıları en büyük silahı.
Türkiye, gelecek için kendisini, Birinci Dünya Harbi aktörleri (başta İngiltere) ve Soğuk Savaş şartlarındaki müttefiki Amerika'nın mutlak yanında hissetmek zorunda değil. Bu iki ülke artık dünyayı yönetemiyor.
***
Ulusal ekonomimize, milli değerlerimize ve tarihsel birliğimize dayanarak, buğday rekoltemizden, pirinç üretimize ve su rejimimize kadar her şeyi hesap ederek, stratejik dönüşümlerin hesaplarını yapmak zorundayız.
Kötüye giden ve iyi yönetilemeyen dünyada, Türkler, Doğu'dan veya Batı'dan, yükselen öteki dinamik güçlerle birlikte, geleceğin desinatörleri pekala olabilirler.
|
Servisi 
