Hayat başlı başına çok yorucu...
Çocuk olmak, oynamadan büyümek yorucu... Okumak, okumayı başarmak ve mezun olmak yorucu. İş bulmak, işte tutunmak ve kariyer yapmak yorucu. Eş bulmak, evlenmeyi başarmak ve evli kalabilmeyi başarmak yorucu. Çocuk yapmak, sağlıklı doğurmak ve büyütmek yorucu. Yaşlanmak, muhtaç kalmamak ve ayakta direnmek yorucu. Birini sevmek, sevildiğini duymak yorucu.
Başınızı okşayacak, sıkıca sarılarak birini beklemek yorucu.
Aslında ne kadar benziyoruz değil mi birbirimize? Aynı şeyleri düşünüp, aynı şeyleri beklemiyor muyuz hayattan? Öyleyse sorun nedir, neden anlaşımıyoruz ya da anlatamıyoruz içimizdekileri? Yoksa aynı dili mi konuşamıyoruz ya da kulaklarımız mı sağırlaştı, duyamıyoruz birbirimizi?

BU KADAR MI KIRILDIK?
Sarılamıyoruz bile birbirimize, gözlerimizin içine bile bakamıyoruz. Gülemiyoruz, hatta ağlayamıyoruz bile. İnsanı insan yapan duygular değil mi bunlar, hani nereye kalboldular? Kayboldular diyorum çünkü çevremde gördüğüm tüm insanların bunu içinde yaşadıklarını, arzu ettiklerini fakat dışarıya gösteremediklerini görüyorum. Sanki gösterirse ikinci vatandaş konumuna düşecekmiş gibi. Nedir bu korku, endişe? Bu kadar mı kırıldık, inciltildik, hor kullanıldık? Kendi arzularımızı bile kendimizden sakladık. Kaçtık... Nereye kadar sürecek bu yolculuk?
Bir gün yetişemezsen hayatın hiçbir şeyine. Çok yetişmek isteyen biri olarak yetişemezsen her şeye. Hayatla paylaş birazını. Hayat da, zaman da en az senin kadar elinden geleni ve istediklerini gerçekleştirebilmek için gereken çabayı gösterecektir. Hayatla ve zamanla bir şeyleri paylaşmış olarak ne konuştuysan kendinle ilgili bunları hayata ve zamana aç. Onlar da bilsinler. Onlar da sendeki seni görsünler. Nerede, nasıl olmaları gerektiğini anlayabilsinler, anlayabilsinler ki bu hayat yolculuğunda herkes birbirini anlasın, anlatmaya çalışsın ve en önemlisi paylaşsın."

HAYATIN İLKELERİ
Şerefle bitirilmesi gereken en asil görev hayattır. Bir lokma için şerefini çiğnetmeye, bir anlık eğlence için servetini tüketmeye, bir zamanlık mevki için el-ayak öpmeye, insanları ezip geçmeye, günlük menfaatler için onurunu terk etmeye, bir kısım insanlara kızıp tüm insanlara düşman olmaya değmez bu hayat.