Emrehan Halıcı'nın babası, müziğe ilgisinde de en önemli etkenlerden. Çünkü küçük yaşlarda almış oğluna "ney"i. Emrehan müziğe, ilk "ney" üfleyerek başlamış, ama daha "ritmik" bir şeyler geçmiş gönlünden hep. Curayı denemiş bir süre, ardından gitar. Gitarda ilerlemiş, ama curayı çalarken arka kısmını "davul" gibi kullanmaya başlayınca ortaya çıkmış asıl ilgisi.

DEFTERLERİ DAVUL GİBİ ÇALMIŞ
Curanın arkasına vurarak başladığı davul serüvenini, sıranın üzerindeki defter ve kitaplara vurarak sürdürmüş Halıcı. Epeyce de ilerletmiş tekniği ve okulda müzik grubu oluştururken başta gitar diye düşünülmüş, ama sıra kapağında sergilediği meziyet onu, grubun "bateristi" yapmış. Üniversite yılları da müzikle iç içe. Hatta müzik, okulun önüne geçecek boyutta. Bir yurt dışı turnesi var geçmişte Emrehan Halıcı için dönüm noktası sayılabilecek. "Turneye gitseydim, okulumu 1 yıl geciktirecektim. Belki müzik hayatına yönelecektim" diyor. Tercihini "okul"dan yana yapmış. Turneye gitmemiş. Geriye baktığında aldığı karardan "memnun".

HAYATININ DÖNÜM NOKTASI
"Oraya gitmem durumunda sınıf kaybediyor olacaktım. Bazı arkadaşlarım yetenekli olmalarına rağmen üniversitede okumak ve akademik hayat yerine sanat hayatına devam etmeyi tercih etti. Onlar gibi müzik yolunda ilerleyebilirdim, ama okulu tercih ettim. Böyle bir tercihi yapmış olmamdan dolayı pişman değilim. Çünkü o andan itibaren müzikten kopmadım. O turneye gidemedim, ama Türkiye'deki kısıtlı olanaklarımızla müzik yapmaya, müzik arkadaşlarımla beraber olmaya devam ettim."