Şimdi izninizle zamanda bir yolculuğa çıkmak isterim sizinle. On yıllar öncesine gideceğim, benimle gelirseniz sevinirim... Yıl 1974... Dünya Gazetesi'nin istihbarat ve spor servislerinde stajyer foto muhabiriyim. Elimde ucuzundan Rus Malı bir Zenith-E... Filmler sarma ve kelepir Polonya işi...

CAHİL CESARETİ
Gecelerden bir gece. Bir arkadaş evine ziyarete gidiyorum. Yedikule civarı bir yer. Tam kapıdan gireceğim müthiş bir gümbürtü kopuyor. Çantam, makinem omzumda iyi ki. Sesin geldiği yere doğru koşturmaya başlıyorum. Az ötede bir sarı bina, karakol binasıymış. Camından içeri bomba atmışlar. Kapıda panik içinde bağıran hatta ağlaşan polisler. Feryat ediyorlar; "Arkadaşlarımız ölüyor!.." Ellerinde tabancalarıyla gelebilecek ikinci saldırıyı püskürtmeye hazır haldeler. Tam o sırada içeriden ağır yaralı, kanlar içinde, üstü başı lime lime olmuş, bedeninden dumanlar tüten iki polisi çıkarıyorlar. Cahil cesaretiyle ta yanlarına sokulup 2-3 kare flaş patlatıyorum. Birden bana doğrulan bir tabanca ve şakası olmayan bir ses; "Defol git sererim seni yere!.."

TOY BİR ÇOCUK
Ettiğim haltı o an anlayıp var gücümle uzaklaşıyorum oradan... Son hızla gazeteye geliyorum. Filmleri yıkayıp, basıyorum. Dehşet kareler gerçekten de. Gece nöbetçisi hemen genel yayın yönetmenini arıyor. O saatten sonra sayfa değiştirme imkanı yokmuş bizim için. Az sonra bir telefon geliyor servise. Arayan Hürriyet'in efsane istihbarat şefi Mehmet Türker. Nasıl öğrendiyse öğrenmiş, fotoğrafları benim çektiğimi biliyor ve "Biz de kullanabilir miyiz?" diye soruyor. Toy bir stajyerim, benim sözüm neye geçer ki?.. Patronlara haber gidiyor ve az sonra izin çıkıyor. Alıp Hürriyet'e götürüyorum o 3 fotoğrafı. Kimse yüzüme bakmıyor bile. İlgilendikleri tek şey o resimler...

EVİ DE EŞİ DE
Ertesi gün 1. sayfadan kocaman giriyor 2 fotoğrafım. İmza yerinde ise (özel) yazmakta... Daha da ertesi gün şefimiz "Mehmet Bey seni çağırıyor, git konuş" diyor ve yine tırmanıyorum yokuşu. Yanına vardığımda omzuma vurup; "Aferin evlat. İyi iş yaptın" diyor ve bir zarf uzatıyor bana. Teşekkür edip ayrılıyorum oradan. Daha köşeyi döner dönmez açıyorum zarfı. Aman Allah'ım. Tam 2 bin 500 lira var zarfta. Aylık telifi 800 lira olan bir stajyerim ve 2 kare fotoğrafa bu parayı vermiş bana Mehmet Türker... 2 saat sonra Sultanahmet'te bir bankta oturmuş hüngür hüngür ağlamaktayım. Niye mi?.. Niye olacak sevinçten. Çünkü o 2 saat içinde yanıma ustam Kemal Önder'i de alıp Sirkeci'ye inmişim. Oradan pırıl pırıl bir Nikormat makineyle 35 mm'lik bir geniş açı ve 43-86 zoom almışım. Haydan geleni huya değil, fotoğrafçılıktan geleni fotoğrafçılığa yatırmışım yani yaşasın... Daha sonra evimi, eşimi, çocuğumu geçindirdiğim parayı da işte o makineyle sağlamışım yıllar boyu...