"Evvel zamanlardan birinin içinde; yoksul bir mahallede, birbirine saygılı, işinde, gücünde, kendi yolunda düzgün insanlar yaşarlarmış...
'Pirsiz Bekir' namındaki hergele ise, bu mahallenin düzgün insanları arasındaki biricik istisnaymış.
Pirsiz; sabah yüzünü su yerine şarapla yıkar; vakt öğlene erişmeden ard arad devirdiği şişelerin etkisiyle akşama dek naralanır, havanın kararmasına yakın, ya bir aşağı; ya iki yukarı mahallede hır çıkarıp, yüzü gözü kan revan içinde kürkçü dükkanına dönermiş.
Yani özetle; 'Pirsiz Bekir' namıyla insan kılığında dolaşan bu sapı siliğin, hemen herkese zararı varmış fakat, bir Allah kuluna faydası yokmuş!..

MAKAMI CENNET
Sonra günlerden bir gün; bu hayırsız adem için, emri Hak vaki olmuş.
Pirsiz'in cenaze namazında mecburen saf tutup; kerhen 'helallik veren' cemaat, defindeahat bir nefes almak için; mahalle kahvesinde toplanmış.
Sağlığında, Pirsiz Bekir'in marifetlerinden çok bezen biri; 'Allah rahmet eylesin de; herhalde makamı cehennemdir' diye, tahmin ve belki de temenni de bulunmuş.
Diğer kahve sakinlerini bu görüşü destekleyecek nidalar çıkarırken; ocağın yanıbaşından, sakin fakat dolgun ve kararlı bir ses gelmiş; "Pirsiz Bekir'in makamı Cenneti Ala'dır!.."

YARALI PARMAK
Kahve halkı şaşkınlıkla, sesin kime ait olduğuna bakmış;
Bembeyaz saç ve sakalı birbirine karışmış, nur yüzlü, ışık bakışlı
Bir pir-i fani; bir derviş!..
İçlerinden biri; dervişe edeple itiraz etip;
"Derviş Baba; elbette bunu söylerken bir bildiğin vardır fakat;
Pirsiz Bekir ömrü hayatında; yaralı parmağa tükürük sürmedi ki; makamı cennet olsun" demiş.
"O sizin bildiğiniz" diye yanıtlamış, olgun bir tebessümle Derviş Baba;
Cemaat;
"Ya bilmediğimiz?!.." diye içinde bir tutam öfke de bulunan merakla mırıldanmış.

UYUYAN ÇOCUK
"Bilmediğiniz şudur ki;" diye başlamış Derviş Baba ve devam etmiş:
"Pirsiz Bekir bir gece yarısı, yine zil-zurna sarhoş bir şekilde mahalleye dönerken
Burnu akmaya başlamıştı. Ceplerine davrandı, mendilini bulamadı. Eliyle haceti def etmek istedi, burnundan akan mayi, bu sefer eline bulaştı. Bir çare bulmak için dönenirken; cami duvarı kenarına bükülmüş uyuyan bir çocuk gördü. Sümüklü elini çocuğun başına sürerek temizledi.
Çocuk gözlerini açtı, Pirsiz Bekir'e baktı. Biçare çocuk; hem öksüz, hem yetimdi. Kimi kimsesi olmayan bir 'bi mekan'dı. O güne kadar bir nebze sevgi görmemişti. Sümüklü elini başında temizleyen Pirsiz Bekir'in, kendisini sevdiğini zannetti ve öyle hoşnud oldu ki; yaradan da bundan hoşnud oldu; Pirsiz'in makamını cennet eyledi..."
Evet; beni ağlatan Kıssa; böyle biter!
Buradan çıkması beklenen hisse; 'Öksüz ve yetimi hoşnud eden, sevap kazanır' olmalıdır.
Fakat her nedense benim bu kıssadan çıkardığım, çıkarıp da göz yaşı döktüğüm hisse daha farklıdır...

ZAVALLI EVLAT
Ben; sevgiye hasret birinin, başına sürülen sümüğü, okşama diye algılamasına neden olan, acıklı yanılsamaya göz yaşı dökerim her seferinde.
Bu yazıyı neden kaleme aldığıma gelince;
Tanığı olmaktan utanç duyduğum bu son gelişmeler içinde, itilen, kakılan, horlanan, aşağılanan ülkemi;
kıssadaki 'zavallı çocuk' gibi
yalnız ve çaresiz hissettiğimden olsa gerektir...
Sahi, siz daha farklı şeyler mi hissediyorsunuz?..
Fikri Nazif AYYILDIZ