Onun esas yeri Çameli. Denizli'den otobosa atlasan 2 saat kadar çekiyor oraya gitmen. Sorsan; "Hayri Beyi arıyoruz" desen kimse anlamıyor dediğinden. "Köy çalgıcısı Hayri Baba'yı mı arıyorsunuz?" diyorlar. Elli türlü tantanadan süzülüp sonunda buluyorum onu. Soluklandıktan sonra da kulaklarımıza, kalbimize bir güzel yerel müzik ziyafeti çekiyor. Bizim cura deyip geçeceğimiz türden mini mini bağlamayı 3 telli saz adıyla 'şelpe usulüyle' yani mızrapsız çalıyor. Ardından başlayan da koyu bir sohbet...
- Ben senin o ellerinden bin defa öperim Hayri dayı...
- Ben de senin gözlerinden öperim yeğenim...
- Anlat desem sıkılır mısın hikayeni?
- Isırgana tel takmakla başladım...
- Isırgana mı?
- Burada kadınlar ekmek pişirirken kullanır ısırgan denen sopayı. Mustafa dedem esasını çalardı bu 3 tellinin. Arkadaşları da gelirdi atışma yaparlardı. Dinleye dinleye, boza kurcalaya kaptım zanaatı.

DAĞ BAŞINDA DUMAN
- Okul okundun mu?
- Hayır. Askerde öğrendim okumayı yazmayı...
- Ali okulu derler hani?
- Hah işte orada. Bizim gençlik günlerinde kış vakti oyun damında, yaz gelince de oyun taşında toplanırdık. Ben keçi çobanıydım dağlarda. Haberleşir toplanır çalar söylerdik...
- Nasıl haberleşirdiniz dağ başında, dumanla mı?
- (gülüyor) Çobanlar tepelerden tepelere oradan da evlere ayna tutardı. Ayna yüzüne vurunca anlardın ki akşam toplaşıp coşacağız. Gitmezsen çok ayıp. Töreye göre ille gideceksin.
- Sonra çok ilerletip meşhur olmuşsun...
- Meşhurluğumuz yabancı memleketlerde var da burada kıymetimiz bilinmezdi pek. Şimdi biraz düzeldi hoca yaptılar beni konservatuara.
- Nasıl tanıdı seni yabancılar?
- Uzun hikaye ama gazete yazdı bak diyor. Bir kupür tutuşturuyor elime. Orada yazanları az öteye yazayım da mucize nedir görün.