Başka ülkeler, başka kentler, kasabalar, alanlar, caddeler, sokaklar arıyoruz kendimize. Halbuki gittiğimiz yer kendimiziz aslında. Her yolculuk kendimize başlar, adımızla belki ve bizimle biter yaşamımız elverdiğince. Yaşamımız elvermezse; yani yaşam alanlarımız daraltırsa düşlerimizin ulaşacağı yeri biz nice oluruz? E 'Bu nice yaşamaktır?' diye sormuş Yunus Emre. Evet; 'bu nice yaşamaktır?' başka ülkeler, başka kentler, kasabalar, alanlar, caddeler, sokaklar arıyorken kendimize?

Ölüm haberleri...
Ölüm haberleri geliyor yağmalanan ülkelerden. Kentler kapatmış elleriyle yüzünü, arada birbirlerine bağlanan yollarda kayboluyor gül destesi çocuklar. Irmak boylarında konuşuyoruz sessiz ve soluksuksuz; 'Buraları eskiden böyle değildi?' Bu şekilde konuşanların yaşı 25'i yeni geçmiş. Bu 'nice özlemektir?' peki. Sessiz-soluksuz bırakıyor insanı bu kadar genç yaşta bir insanın geçmişi özlemesi. İnsan sosyolojisinde 25 yıllık bir kesit eskimek için biraz erken değil mi? Ne biriktirdin de bu kadar eskidi? Nasıl bir duygu-düşünüş eskimesidir ki bu; 15'inde kendini bilsen ve hadi diyelim 10 sene bilfiil biriktirsen ne biriktirdin bi deyiver gerçekten? İnsanlar doğdukları ve doydukları yeri sevmiyorlar. Herkes bir başkasına ve toprağına yargılı-yabancı.

Gürül gürül...
Bavulunu toplamış bir kent; yoldan geçecek ilk trene binip vuracak yollara. Hatta bi düdük sesi bekliyor gencecik insanlar. Dereleri, taşları doldurup düşecekler yollara. Yollara? Nereye? Hep söylerim; yolcuya yol sorulmaz. Yol bir olma biçimidir. Olmayan bir şeyler var çünkü olmayan bir şeyler... Olmak için çıkacaklar yola. Bir ırmağın akışına bakarken düşündüm bunları. Bir de üstümüzden geçen bulutları sayarken. Aklımda yol almak ve yollara düşmek iniltisi bir kentin... Birbirinin boğazını keserek, boğarak öldürüyor insanlık. Ve nereye gitsek peşimizden gelecek bir husumet kamburu yolculuğumuzun sırtında. Şimdi herkes birbiri için öteki; her öteki bir diğeri için husumet ve ölüm sebebi. İçim daralıyor gazete sayfalarından ve ekranlardan pişmiş kelle gibi sırıtıp her şeyin iyi gittiğini söyleyenleri gördükçe... 'Bu kent kuşların intiharını umursamıyor / bahar gelmez buraya!' diyenlere inat yine de inat bir yaşamak hevesiyle kucaklıyorum denizleri... Çünkü 'Umut Pas Tutmaz! Umut Pas Tutmaz!' ve 'Bahar Bu Kente Gürül Gürül Gelecek Ey Oğul! Gürül Gürül Gelecek!'