Kanser oldu
Sizin bana ulaştırdıklarınıza haftada bir defa buluştuğumuz için yer veremiyordum. Ancak böyle olmayacağını anladım. Hiçunutamadığınızacıyadamutluaşkhikayelerinizizamanbuldukçaburadapaylaşmakistiyorum ve maillerinizibekliyorum. İşte ilki; Erzurum'dan gelmiş. Okurumuz ismini vermek istemiyor. "Üzerinden 10 seneden fazla geçmesine rağmen unutamıyorum. İnanılmaz bir acının karşısında bu kadar çıkarcı davranmam affedilebilir mi, bilmiyorum! Bunca yıla rağmen hâlâ vicdan azabı duyuyorum. O zamanlar AtatürkÜniversitesi'nde okuyan bir sevgilim vardı. Başımdan bu olay geçmeseydi belki bugün karım olacaktı. Üç yıldır beraberdik ve birbirimizi çok seviyorduk. Her şeyin sonunu getiren o gün, doğum günümü arkadaşlarımızla birlikte kutlamaya hazırlanıyorduk. Akşam üzeri AziziyeParkı'nda baş başa kalmak istedik. Her şeyi unutmuş birlikte olmanın keyfini çıkarırken amcasının tesadüfen bizi yakalayacağı nereden aklımıza gelirdi? Amcanın tepkisi çok sert oldu. Ben tartaklanmamak için kaçtım, onu amcası sürükleyerek götürdü. Biz bir daha buluşamadık. Ben aylar boyu beddua ettim. Amcabiryılsonrakansereyakalanaraköldü. Şimdi vicdanın beni zaman zaman yokluyor. Acaba bedduaetmesemiydim?"
Servisi 
