Sevgili Jale Abla, 19 yaşında evli bir bayanım. Eşimle kaçarak evlendik. Eşim dul ve bir kız çocuğu sahibi. Beni bunalıma iten ilk önce ailem oldu. Benimle hiç diyalog kurmadılar. Ailemle görüşemiyorum. Onlardan çok destek bekledim ama hep yalnız kaldım. Ben kayınvalidemle birlikte oturuyorum. Eşimin ailesi bana alışamadı. Üstelik sürekli ilk gelinlerinden bahsediyorlar. Bu beni rahatsız ediyor ve eşimle sürekli kavga ediyoruz. Bir gün intihara teşebbüs ettim. Eşim beni yakaladı ve çok kötü dövdü. En sonunda eşimi ikna ederek İstanbul'a getirmeyi başardım. Bana şimdi hak etmediğim şekilde davranıyor. Ne isterse yapmaya çalışıyorum. Lütfen yardım edin. Rumuz: Yanlış

Sevgili kızım, anladığım kadarıyla kötü günler geçirmişsin. Bundan eşinin de etkilenmiş olması gerek. Bu yüzden bunalman mümkün. Ama artık istediğin olmuş. Eşinle yalnız bir hayatın var. Şimdi birbirinizi anlamanız ve yardımcı olmanız şart. Geçmişi geride bırakın ve bundan sonra eşinle mutlu bir evlilik için yapmanız gerekenleri konuşun. İstedikten sonra başaramayacağın hiçbir şey yok. İntihar gibi saçma düşünceleri de kafandan sil. Hayatın belki zor anları var ama her şeye rağmen hayat, yaşamaya değer. Mutluluklar