Merhabalar. Ben 42 yaşında iki oğluyla başı dertte bir beyim. Annelerini çocuklarım küçük yaştayken kaybettim. Eşimi çok seviyordum. O hayatımdan çıktıktan sonra dertler peşimi bırakmadı. Oldukça varlıklı bir beyim. Oğullarımı hiçbir şeyden geri bırakmadım ama mutlu da edemedim. 18 yaşındaki büyük oğlumun madde alışkanlığına başladığını öğrendiğimde dünyam karardı. Bu sorunu çözdüm derken, alkollü araba kullandığı için kaza geçirdi. Morali çok bozuk. Çünkü yüzünde kazadan izler kaldı. Anneleri yok diye mi bunları yaşıyorum. Onlar üzülmesin diye üvey anne bile getirmedim. Rumuz: Baba

Bence, siz her şeye rağmen takdire değer bir babasınız. Kendinizi bu kadar suçlamanız ve pişmanlık duymanız anlamsız. Çocuklarınızın anne eksikliğini hissetmeleri çok normal. Bu açığı kapatamazsınız. Onlara bu acıyı unutturmaya çalışırsınız ama olmaz. Bunun için çok fazla çabalamanın bir anlamı yok. Tüm bu yaşanan talihsizliklerin sorumlusu siz değilsiniz. Onlara maddi olanaklar sunmanız ve iyi bir eğitim vermeniz yeterli olacaktır. Bunları verebiliyorsanız, ne mutlu size! Özverili bir baba olduğunuz zaten belli. Bu yüzden anne de, baba da olsak, çocuklarımıza vereceğimiz en özel şey şefkat olmalı!