Geçmiş zaman olur ki hayali cihan değer" Önce şu büyük fotoğrafa bir bakın. Biraz flu, titrek ama olsun. Zaten o günlere ait anılar da çok net değil ki. Üstelik o karede bulunanlardan ikisinin çoktan yitip gitmiş olması da ayrı bir yürek titretmesi yaratıyor. Yer Çiçek Bar, Arif ve Azmi ağabeylerin yeri yani. Bir başka adıyla Sinema Sevenler Derneği. 1987 yazı yanılmıyorsam. Bir yanımda edebiyatımızın dev çınarı Yaşar Kemal diğerinde merhum Yavuzer Çetinkaya. Önde oturan Turgut Boralı ise bu fotoğraftan kısa süre sonra Hakkın rahmetine kavuşmuş. Arka masada belli belirsiz görünen bir meslek ustamız. Namıyla maruf Deve Cengiz. Şimdi bu soluk, titrek fotoğrafın savurduğu hatıralar denizinde kulaç atıyor beynim. Saatler süren muhabbetlerin, şiir, roman, hikaye, sinema, tiyatro, opera konuşulan. Kulislerin, setlerin tatlı tatlı dedikoduları yapılan vakitlerden bir vakit işte.

FIRIN YUFKASI
Gitmeleriyle dünyayı biraz daha renksiz, soluksuz bırakan 2 muhteşem insana bakıp derinlemesine anmak istiyorum onları bugün. Önce Yavuzer Çetinkaya'yı anlatmalıyım size. O iri kıyım görüntünün, pasaklı hatta hırpani görüntünün ardında fırın yufkası gibi kalp taşıyan çocuk adamı söyleşmeliyim size. Sabah Gazetesi'ndeyim ve görev gereği Cannes Film Festivali'ndeyim. Her yıl festivale gelmeyi adet edinmiş Yavuzer de orada elbette. Kültür Bakanlığı adına stantları dolaşıyor, filmler seyrediyor, Türk yönetmenlere ve oyunculara mihmandarlık edip çeşitli gazete ve dergilere eleştiri yazıları yazıyor. Günün uzunca saatlerini birlikte geçiriyoruz. Delişmen hallerimiz çevreden yayılan güzelim müzikler, müthiş şehir atmosferi, dünyanın en hoş kadınlarının caddelerde tur atmalarıyla iyicene depreşiyor. Sokak çocukları misali arşınlıyoruz her yanı. İngilizce ve Fransızcayı ana dili gibi konuşan Yavuzer onca görkem içinde salaş bir dürümcü buluyor. Kolumdan tutup beni de götürüyor oraya.

YAZ BİR REÇETE
Tezgahta döner kesen orta yaşlı adama seslenip:
- Garsona bağırıken duydum Türksün, bizdensin di mi usta? Adam önce biraz şaşırıp yanıtlıyor.
-He valla Türküm. Ya siz neredensiniz?
-İstanbul'dan
-İstanbullu adam mı olurmuş
-O da ne demek?
-Yani İstanbul'un yerlisi yok ki. İlle bir yerlerden göçüp gelmişinizidr
-Yahu boş ver şimdi nüfus memurluğunu da ver hele 2 dürüm
-Ne için buradasınız tezgah için mi
-Ne tezgahı?
- Buraya gelen Türkler seyyar tezgahlar açar. Ponponlu çarık, lüle taşı pipo, üç etek filan satar
-Yok biz sinema festivaline geldik
-Sinemaya mı gireceksiniz
-Evet
-Çok film var hangi birine gireceksiniz ki,
-Hepsine
-Uyy ona para mı yeter
-Bedava bize
-Niye ki -Biz davetliyiz festivale
-Kim davet etti ki?
-Komite
-Niye davet etti
-Ben sinema doktoruyum
-Haa anladım
-Neyi anladın?
-Sinemada hani fenalık gelen filan olursa ilk sen muayene ediyorsun,
-Yok canııım ben doktor muyum,
-Doktorum dedim ya
-Yani hekim anlamında demedim. Sinema üzerine doktora yaptım
-Valla çok bir şey anlamadım ama alın dürümünüzü yiyin. Benden olsun
-Sağ ol da verelim parasını
-Yok yok vermeyin. Sen bana söyle benim oğlanın ciğeri ağrıyor ne ilaç kullanalım
-!!!!!
-Doktorsan o kadarını olsun bilirsin

YAŞASIN
Yavuzer bu saf vatandaşımızın durumu kolayına anlamayacağına hükmedip ; "Atsın 2 tane aspirin bir şeyciği kalmaz" diyor. Ertesi gün oradan geçerken adam bizi görüp fırlıyor dışarı. Yavuzer'in ellerini hararetle sıkıp müjdeyi veriyor
-Allah senden razı olsun doktor bey. Hakkatten de verdik 2 aspirini şıp diye kesildi çocuğun ağrısı. Gelin birer dürüm daha beleşten ikram size.