Eşinizle çok mu tartışıyorsunuz? Sevdiğiniz kişi sizin çok mu canınızı sıkmaya başladı? Artık tahammül edilmeyecek bir noktada olduğunuzu mu düşünüyorsunuz? Boşanmak mı istiyorsunuz, evli değilseniz sevdiğiniz kişiden ayrılmak mı? Bana mail yoluyla gelen bu hikayeyi okumadan karar vermeyin derim.
Birçoğumuz eşlerimizle yaşadığımız tartışmalarda her şeyi olumsuz yönünden görür, öfkenin yırtıcı pençelerinde kan revan içinde kalırız.
Aslına bakarsanız buradaki öz sorun kendini anlatamama, kendini ifade edememekten kaynaklanan bir öfke nöbetidir. Ve her öfkenin ve sinirin altında yatan "KORKU" bizi, biz olamayan davranış ve konuşma şekillerine sokar. Yaşamımızdaki en doğru kararları ise yalnız başımıza sakin ve olumlu bir ruh hali içinde almak kendimize verebileceğimiz en büyük hediye olur. Geri dönülmez kararlar almadan önce bu hikayeyi mutlaka aklınıza getirin. İyi pazarlar...
"Kocam mühendisti. Onunla sakin tabiatını sevdiğim için evlenmiştim.
Bu sakin adamın göğsüne başımı koymak içimi nasıl da ısıtırdı! Gel gör ki iki yıl nişanlılık, 5 yıl evlilikten sonra bu sakinlik beni yormaya başlamıştı.
Eşimin -bir zamanlar çok sevdiğim- bu özelliği artık beni huzursuz ediyordu. İlişkide hassas ve içliydim. Romantik anlara bir çocuğun şekere düşkünlüğü gibi can atıyordum.
Kocamın sakinliği ise başka bir deyişle vurdum duymazlığı, evliliğimize romantizm katmaması beni aşktan uzaklaştırmıştı. Sonunda kararımı ona da açıkladım. "BOŞANMAK İSTİYORUM." Çok şaşırdı ve "Niye?" diye sordu. "Gerçekten belli bir sebep yok" dedim. Bütün gece ağzını bıçak açmadı. Düşünüyordu.
Bu hali ise hayal kırıklığımı daha da arttırdı. İşte! Sıkıntısını dışarı vurmaktan bile aciz bir adamla evliydim.
Ondan ne bekleyebilirdim ki! Sonunda sordu, "Seni caydırmak için ne yapabilirim?" "İşte mesele tam da bu" dedim. "Sorunun cevabını bulup kalbimi ikna edebilirsen kararımdan vazgeçebilirim. Dileyelim dağın tepesinde, bir uçurum kenarında bir çiçek var. O çiçeği benim için koparmak, düşüp vücudunun bütün kemiklerinin kırılmasına hatta ölümüne mal olacak. Bunu benim için yapar mısın?" dedim. "Sana bunun cevabını yarın vereceğim" dedi. Bu cevapla son ümidim yok olmuştu.
Ertesi sabah uyandığımda evde yoktu.
Boş bir süt şişesini mutfak masasının üzerine koymuş, altına da bir not bırakmıştı: "Sevgilim o çiçeği senin için koparamazdım." Kalbim yine kırılmıştı, okumaya devam ettim.
"Çünkü her zaman yaptığın gibi bilgisayarın altını üstüne getirip çökerttikten sonra monitörün önünde ağladığında onu tekrar düzeltebilmek için ellerime ihtiyacım var. Anahtarları her zaman evde unuttuğunu bildiğimden, senden önce eve varabilmem için koşmam gerek ve bacaklarıma ihtiyacım var. Arabayı kullanmayı çok sevdiğin halde şehirde hep yolu kaybettiğinden yolu gösterebilmem için gözlerime ihtiyacım var.
Evde oturmayı sevdiğinden, içe kapanıklığı dağıtmak, can sıkıntını hafifletmek üzere sana şakalar yapabilmem için ağzıma ihtiyacım var. Sabahtan akşama kadar bilgisayarlara bakmaktan gözlerinin bozulması kaçınılmaz olduğundan yaşlandığımızda tırnaklarını kesebilmem, saçlarında görülmesini istemediğin beyaz telleri ayıklayabilmem, merdivenlerden inerken elini tutabilmem, çiçeklerin renginin gençliğinde senin yüzünün rengi gibi olduğunu söyleyebilmem için gözlerime ihtiyacım var.
Ama seni benden daha fazla seven biri varsa, evet o uçuruma gidip, o çiçeği senin için koparır bir tanem." Gözyaşlarım mektuba düşüyordu.
"Mektubu okuduysan ve kalbin ikna olduysa lütfen kapıyı aç canım. Çok sevdiğin susamlı ekmek ve sütle seni kapıda bekliyorum." Koşarak kapıyı açtım. Endişeli bir yüzle ve ellerinde tuttuğu susamlı ekmek ve sütle kapının önündeydi. Artık çok iyi biliyordum: Beni ondan daha çok kimse sevemezdi. O çiçeği uçurumun kenarında bırakmaya karar verdim. Bu gerçek aşktı."