Klasik gazetecilik mevzuunda son trenin son vagonunu yakalayabilmiş bir kuşağın mensubuyum...

İlk 10 yılımız Babıali Yokuşu civarında mukim çeşitli gazetelerde çalışarak geçti şükür ki. Bu şükredişin sebebi meslek erbabının aynı mahallede oturmaktan ortaya çıkarttıkları sinerji, geniş ve köklü dostluklar, paylaşımları yaşayabilmekten ötürü. Bu arada bin dolu ustayı da yakından tanıdık, sevdik, ahbaplık ettik. Daha da güzeli hepsinden ne çok şey öğrendik üf füüü. Bedri Koraman ustamız da rahle-i tedrisinden geçtiğimiz bir ağabey. Salt mesleğe değil, hayata dair de epey bilgi girdi usumuza sayesinde.

* Geçmiş olsun Bedri abim. Epey varta atlattın!
Sorma Savaş, zor toparladılar beni...

* Ne oldu ki sana abi?
Ben geçen kışı da Bodrum'da geçirdim. O ara biraz soğuk almışım. Zatürreeye çevirecekken hastaneye kaldırdılar. Orada bir doktor bakıp dedi ki "Bırakın soğuk algınlığını da kalbi kurtaralım önce." Meğer kalp de iflas edecekmiş az daha.

NUTUK ATIP AĞLADIM
* Sonra İstanbul'a mı sevk ettiler?
Hayır, burası sağlık açısından daha iyi. Hastaneler çok donanımlı. Lüzum edince hastaneye varıp yoğun bakıma ulaşman 15 dakika. Ben İstanbul'da olsaydım Sarıyer'deki evimden Memorial'a yetişene kadar giderdim. Burası nasıl gelişti sağlık açısından düşün. Benim en sevdiğim arkadaşım Örsan Öymen 49 yaşında taş gibi adamken gitti yahu. Burada olanaklar yoktu, İzmir'e nakletmeye kalktılar kalp krizi geçirmiş adamı. Şimdi yoğun bakım ünitesi onun adına. O adı da ben koydum. Açılışında bir de nutuk attım, kendi laflarımın gazına gelip sonuna doğru ağladım valla.

* Arkadaşlık o zamanmış. Biz neredeyse çocuktuk, sizin dostluklarınıza bakar, imrenir öyle arkadaşlıklar kurmak için çabalardık eski Babıali'de...
O zaman patronlar yanlış işi yapmayı onursuzluk sayardı. İnsanlar meslektaşlarının açığını kapamaya çalışırdı. Yardım, paylaşma, beraberlik duygusu vardı. Herkes birbirini çoluk çocuğunun derdine kadar tanırdı. Şimdi asansöre binip selamlaşmamak için havalara bakıyorlar plazalarda. Çok paramız yoktu ama mutluyduk.

BERABER YÜRÜDÜK
* Kaç yıl oldu meslekte?
1946'da başladım ilk. Abdi Bey Milliyet'in başına geçtiğinde çağırdı beni. Meğer bakar beğenirmiş işlerimi. Ben o sıra Füruz Aşkın'la ortak sinema afişleri, reklam filan yapıyorum. "Tam gün gelemem, 2 saat ancak" dedim. 500 lirayla başladım. Sonra "Dışarıda kazandığını verelim, tam gün gel" dediler ve öylece yürüdük. 1969 yılında ilk editoryal siyasi karikatür çizimini getirdim Babıali'ye. Çok tuttu, çok sevildi.

* Özel bir insandı Abdi Bey, değil mi?
Hem de nasıl. Öyle bir arkadaşlık, dostluk olmuştu ki aramızda... Bensiz hiçbir yere gitmez, 3 gün gazeteye gelmesem hasta olurdu.

* Başucunda Namık Sevik ve Örsan ağabeylerin resimleri var, ne güzel...
Bütün gerçek ve güzel dostlarım erken erken gitti. Giderek daha da yalnızlaşıyorum.

* (gülerek) Kadınlar duruyor ama. Onlarla da çok iyi arkadaşsın her zamanki gibi?
(Kahkaha atıyor) O zamanın kadınları daha saf, daha naif, daha içten ve hesapsızdı. Şimdiki gibi hesap makinesi yoktu kadınların kafasında.

* Acı konuştun abi...
Yalan mı? Artık merhaba desen "Benim bundan ne beklentim olmalı, neler kopartabilirim?" diyen çok fazla kadın var.

* Olsun güzellikleri aynı!
Sen öyle san. Ben ressam adamım uzaktan bile anlıyorum. Çoğunda dudaklar silikon, yüzler botoks, göğüsler iki top olarak yapay halde orada duruyor, dişler protez, saçlar kaynak. Nerede eskinin alma yanaklı kırmızı kırmızı gülen güzel kızları. Onlar ancak köylerde var şimdi.

* Şikayetler gırla abi...
Şikayetten ziyade bir durum tespiti bu Savaşçım. Bak mesela o Aysun Kayacı denen kız ne kadar güzeldi. Gitti dudaklarını yaptırdı ağzı yamuldu sanki. Konuşurken de ha bire tıslıyor yahu.