Yanına oturmadı diye ağlamak Bu aralar ilginç bir algıdaseçicilik baş gösterdi bende. Nerede çocuklubiraile görsem, hemen incelemeye alıyorum. Anne ve babalar çocuklarına doğrudavranıyormu, diye göz gezdirip kulak misafiri oluyorum. Şimdiden gözlemlediklerimin, kimbilir ileridefaydası olabilir. Geçen gün şehirlerarasıbiruçakseferinde tam arkamda ağlayanbirkız çocuğunun sesiyle irkildim. Uçak henüz kalkmamış. Kız durmaksızın ağlıyor; annesi de onu susturmaya çalışıyor. Ufaklık babası uçakta yanındakikoltuğaoturamıyor diye ağlıyormuş. Ağlamatonundan sanırsınız ki, çok korkunç bir şey oldu ya da çok kötüdüştü de bir yerini incitti. Babası birkaç koltuk öndeki bir yere denk gelmiş. Kız,annesiyle oturuyor ama asılisteği üçünün, yani annebaba ve çocuğun, üçlükoltuktayanyana oturması. Baba kalkıp yanlarına geliyor. "Kızım yanına gelen kişiye sorarız, yerimi değiştirir, senin yanına gelirim" diye teselli ediyor. Anne bir anda karşıçıkıyor: "Hayır, ya yandaki kişi olumsuz cevap verirse, o zaman da kızımız ağlamayadevammı edecek? Sadece birsaatlik uçuşta dayanamaz mı?" Kızına dönüp "Hayatım burası otobüsdeğil, bu bir uçak ve yerlerbelli; her zaman istediğin gibi baba yanına oturamayabilir, o yüzden ağlamakyok" diyor. Bravoanneye. Gerçi o anda annekötükadın aslında, baba da kızını şımartan, bir dediğini iki etmeyen rolde. Sonunda ne oldu peki? Kızın yanına denk düşen hanımarica ettiler ve baba kızının yanına oturabildi. Küçük kız da güleoynaya uçtu.
Servisi 
Bu aralar ilginç bir algıda seçicilik baş gösterdi bende. Nerede çocuklu bir aile görsem, hemen incelemeye alıyorum. Anne ve babalar çocuklarına doğru davranıyor mu, diye göz gezdirip kulak misafiri oluyorum. Şimdiden gözlemlediklerimin, kimbilir ileride faydası olabilir.
