Bosna, milli takım ve ben Savaşın gerçek yüzü ancak savaş bittikten sonra ortaya çıkarmış. Yıkık dökük binalar ve yitip giden yaşamlar. Yaşamın bittiğini sandığın yerde, oysa ki yeniden yaşamaya başlarsın. Kimileri ölüsüne ağlar; kimileri de dirisine. O saatten sonra da şöyle düşünürsün: "Ölmek mi zor, yoksa hayatta kalmak mı?" Molozların üstüne çöktüğü bir şehrin altından çıkıp, yeniden hayata "merhaba" diyorsan; o gün anlıyorsun ki, hayatta kalmak daha zormuş. Çünkü sen; artık eski sen değilsin. Yüzün geleceğe değil, geçmişe dönük. Kötü anıların, peşindeki bir seri katil gibi. Kaçmaya çalışırsın; ama bir türlü de kurtulamazsın. "Lanet olsun" dersin. "Avrupa'nın göbeğinde bu soykırım nasıl oldu?" Meğerse oluyormuş sevgili okuyucularım. Kendi gözünüzle gördüğünüz zaman daha iyi anlıyorsunuz. Ve bir şeye daha inanıyorsunuz: "AB'ye girmek, biz Türkler için hayalmiş." Gerçek şu ki, kimsenin bizi bir yere alacağı yok. Çünkü sen; Müslümansın! Tıpkı Saray Bosnalılar'ın, Müslüman oldukları için soykırıma uğraması gibi. Geçtiğimiz haftasonu Bosna'ya gittim. Biliyorsunuz, Bosna- Hersek ile Türkiye'nin maçı vardı. Milli Takım Ana Sponsoru Turkcell, bir grup gazeteciyi maça götürdü. Birlikte maçı izledik. Doğrusu; Milli Takım o kadar kötü oynadı ki, can sıkıntısından oturup çekirdek çıtlattım. Maçla ilgili yazmaya değer bir şey var mı? Yok. Zaten atılan 5 golden 3'ünü görmedim. Golleri televizyondan izledim sonra. Gerçeği yazmam gerekiyorsa, futboldan hiç anlamam. Hayatımda ilk kez bir statta maç izledim. Her iki ülkenin milli takımı, mahalle takımı gibiydi. O kadar kötüydüler yani. İkinci yarı milli takımımız değil; ama ben açıldım! Oynanan futbolla ilgili yorumlar yapmaya başladım. "Rüştü'nün ne işi var kalede? Bu adam (Fatih Terim), Hakan'ı neden oyundan almaz ki?" Sonra anladım ki spor yazarlarının bazıları, yıllardır bize "ahkam kesip" durmuş. Bu işi hakkıyla yapan insanları, eleştirimin dışında tutuyorum. Ama gerçek şu ki; birçoğu "boş adamlarmış!" Çünkü, yaptıkları yorumların ucu açık. Futbolda mutlak doğru yok ki, sen yanlışı ortaya koyasın. Herkesin bakışı farklı. Kimse de bu yazarlara hesap sormuyor. "Ya hocam! Geçen sefer sen böyle demiştin; ama bak böyle oldu?" demiyor. Adamlar da habire sallayıp duruyor. Her neyse, konumuz spor adamları değil. Statta güzel bir hava vardı. Türk'ün elinde Bosna bayrağı, Bosnalı'nın elinde de Türk bayrağı vardı. Sonra bir polis yanıma yaklaştı. Elimde tuttuğum bayrağımızı istedi benden. Bayrağı verdim. Adam, koştura koştura gitti. Arkasından baktım. Bonsa-Hersek tribününde oturan kızına verdi. Kız da başladı bayrağımızı sallamaya. Bir süre sonra sırtıma bir el dokundu. Baktım aynı polis. Dilimiz bir değil ama dinimiz bir. Elinde bir çikolata vardı. Bana getirmiş, aldım. Maçtan sonra bizi yendikleri için Bosna- Hersek takımını alkışladık. Adına centilmenlik deyin, ya da kardeşlik; ama bize yakışanı yaptık. Onlar da bizi alkışladı. Cuma günü kaldığımız yerden devam edelim.
Servisi 
Savaşın gerçek yüzü ancak savaş bittikten sonra ortaya çıkarmış. 
