Merhaba Jale Abla, ben Leyla. Yazılarınızı sürekli takip ediyorum. Benim sorunuma da bir çözüm bulursanız çok sevnirim. Kocamı üç yıl önce kaybettim. Beş yaşında dünyalar tatlısı bir oğlum var. Ben ailemden ayrı yaşıyorum. Böyle çok mutluyum ama onlar beni çok mutsuz ediyor. Benim duygularımı anlamıyorlar. Aşk hayatıma engel oluyorlar. Ailemi üzmek istemiyorum ama yaşanan tatsızlıklardan dolayı keyfim iyice kaçmaya başladı. Onların beni anlamasını nasıl sağlarım? Ne yapacağımı bilmiyorum. Sizden acil bir öneri bekliyorum yoksa çıldıracağım. Rumuz: Sevgi

Sevgili Leyla, ailenin seni anlamasını beklememelisin. Yoksa mutsuz olursun. Zaten anlıyor olsalar bunları yaşamazdın. Anne-baba olarak seni korumak istemelerini anlıyorum ama senin de sevmeye ve sevilmeye ihtiyacın var. Onlara aklın başında olduğunu ve yanlış yapmayacağını ispatlamalısın. Türkiye gibi bir ülkede yalnız başına babasız çocuk büyütmenin zorluklarını yaşıyorsun. Her şeyden önce senin yanında olmaları gerekli. Birbirinizi gereksiz yere kırıp, üzmeyin. Umarım hayat bundan sonra size tüm isteklerinizi verir. Kendini fazla yıpratma. Sevgiler...