Merhaba Jale Abla, ben 19 yaşında bir gencim. Ailemle oldum olası hiç anlaşamadık. Onlar beni hep asi gördüler. Ama beni hiç anlamadılar. Bu yüzden kötü alışkanlıkların pençesinden döndüm. Kendi iradem ve gücümle ayaktayım. Beni anneannem büyüttü. Ve onu çok severdim. Ama, dünya tatlısı kadını bile huzurevinde ölüme mahkum ettiler. Şimdi ailemle konuşmuyorum. Yaklaşık 2 aydır bir arkadaşımla kalıyorum. Şimdi onlar çok endişeli biliyorum ama, onları affetmeye niyetim yok. Bana bir şey verdiklerini düşünmüyorum. Hayatta her şeyin para olduğu bir dünyada yaşamaktan utanıyorum. Sizden bir abla olarak yaptıklarımın doğruluğunu öğrenmek istiyorum. Rumuz: Tayfun

Sevgili Tayfun, seni çok iyi anlıyorum. Çok iyiniyetli ve duygusal bir çocuksun. Yaşadıklarını ve hissettiklerini senden iyi kimse bilemez. Ama, bir yerde belki hata yapıyorsun. Acaba sana gerçekten bir şey vermediler mi? Yoksa, sen almak mı istemedin? Her yaşın getirmiş olduğu bazı asi dönemler kendini böyle hissetmene neden olabilir. Ailenin senin bu durumundan etkilenmemesi mümkün değil. Anneannen konusunda hassaslığında haklısın. Ama, onlar da eminim ki çok üzgündürler. Bence, kendine bir şans daha vermelisin. Ve aileni de biraz anlamaya çalış.