"Sevgili Jale Abla, ben 13 yaşında orta okul öğrencisi bir kızım. Büyük bir bunalımdayım. Bundan 2 ay önce annemi kaybettim ve bundan çok etkilendim. Şimdi çok mutsuzum. O hayatımdaki her şeydi. Onsuz nasıl yaşayacağımı bilmiyorum. İnsanın annesini kaybetmesi çok acıymış. Bu acıya nasıl katlanacağım... Hayatım sanki sona erdi. Onu çok özlüyorum. Bazen rüyamda görüyorum ve uyanınca yanına gitmek istiyorum. Ayrıca annemin ölümü daha bu kadar yeniyken babamın evlilikten bahsetmesi beni kahrediyor. Ondan nefret ediyorum. Eğer evlenirse bu durumu asla kabullenemem. Annemi bu kadar çabuk unutmasına inanamıyorum. Bu yüzden derslerime de kendimi veremiyorum. Babam böyle bir şey yaparsa evi terk ederim. Bana yardımcı olun. Ne yapmalıyım? Annemin acısı bu kadar yeniyken bir de babamın böyle düşünceleri beni inanılmaz derecede üzüyor... Hayat bu kadar acımasız olmak zorunda mı Jale abla..." Rumuz: Annem

Sevgili kızım, acını paylaşıyorum. Senin durumunda olana bunu söylemek belki çok zor ama hayat ne yazık ki devam ediyor. Eminim ki annen hayatta olsa senin üzülmeni istemezdi. Bu yüzden kendini toparla ve bir an önce derslerine konsantre ol. Baban için bir şey söyleyemiyorum. Annenin acısı bu kadar tazeyken evliliği düşünmesi gerçekten hiç hoş değil. Ama sen yine de sessiz ol ve evi terk etme düşüncesini aklından çıkart. Hayatında acıların olduğu kadar mutlulukların da olacak. Hayatı acılarıyla beraber yaşamayı öğrenmeliyiz... Yaşamında bol mutluluk dilerimSevgiler...