Kardeş olgusu, özellikle küçük yaştaki çocuklarda kabul edilmesi zor bir durumdur. O güne kadar prens ya da prenses muamelesi gören çocuk, bu statüyü kaybedeceği endişesine kapılır. Sevgi sahip olma şeklindedir. Bir kardeş geldiğinde, kendi hakkı olan sevginin başkasına verildiğini düşünüp kızar, tedirgin olur. Bu sevgiyi yitirmek ve yeniden elde edememekten kaygılanır. Bu durumun önüne geçmek için hamilelikten başlayarak çocuk, kardeş olgusuna hazırlanmalı, o sürecin içine katılmalıdır. Bebeklerin özellikle, ilk aylarda fiziksel ihtiyaçları çok fazladır. Bu ihtiyaçlar karşılandıktan sonra mutlaka büyük çocuğa zaman ayrılması gerekir. Kıskançlık çoğu kez, çocuğun annesinin tek sevgili varlığı olma isteğinden doğar. Çocuk için böylesine önemli bir varlık olan annenin sevgisini paylaşmak acıdır.

KISKANÇLIĞA İTER
O zamana kadar hep kendisine ait olan bir şeyin başkasına verilmesi veya kısmen kısıtlanarak başka biri ile paylaşılmak durumunda bırakılması, çocuğu üzer ve kıskançlığa sevk eder. Çocukta bir şeyin başkasıyla paylaşılması duygusu henüz gelişmemiştir. Sahip olduğu şeylerin başkalarıyla paylaşılmasını kabul edecek duygusal olgunluğa erişmemiştir. Çocuğun anlayışına ve tecrübesine göre paylaşmak, daha azla yetinmek demektir.