"27 yaşındayım. Eşim küçük yaşta başlayan taciz saplantısı yüzünden sorunlu biri. Ben bunu 13 yaşındaki kız kardeşime tacizde bulununca öğrendim. Ailesi, 'Evlenince düzelir' diye bana söylememiş. Bunu öğrendiğimde 4 aylık hamileydim. Benim de geçmişim acı. Annem 4 kardeşimle bizi terk etti. Babam başkasıyla evlendi. Üvey annem bizi sürekli dövüyordu. Evde sığıntı gibiydim. 12 yaşından beri evin tüm işlerini ben yaptım. 'Tek kaçış yolu' diye evlendim. Eşim tedavi olmadı. Ben de oğlumu alıp kaçtım. Sonra bana sahip çıkan birini buldum. Oğlumu kreşe verdim ama onunla da aramız bozuldu. Şimdi bana acıdan başka bir şey vermeyen hayattan kopmak istiyorum."
Rumuz: Kader

Sevgili okurum, yaşadıkların gerçekten çok dramatik. Etkilenmemek elde değil. Ama sen gerçekten çok güçlü bir kadınsın. En başta bir anne olduğun için ayakta kalmalısın. Bu kadar sıkıntıya da evladın için katlandığını tahmin ediyorum. Kendine yeni bir hayat kurmak için geç değil. Kötü düşünceleri bir an önce kafandan sil. Çünkü sıkıntılara rağmen hayat yaşamaya değer ve çok güzel. Bunu unutma! Sana oğlunla birlikte mutlu ve huzurlu bir yaşam dilerim...