Polis muhabirliği yaptığım yıllardı. Neredeyse elinde büyüdüğüm üstat Avni Anıl, ne zaman karşılaşsak şöyle 'polisiye' sorular sorardı bana:
- Peki şubeye de iniyor musun evladım?
- İnmez miyim hocam. Soğanın cücüğü orası zaten.
- Nasıl yani?
- Yani orada müdürlerden, amirlerden, memurlardan çevre yapacaksın ki iş atlatasın, atlamayasın.

DİŞ BİLEYENLER
- Silah da taşıyor musun?
- Yok Allah göstermesin.
- Niye ki?
- Gazetecinin ne işi olur silahla?
- Ama dost var düşman var. Çok kin tutan, diş bileyen olur size şimdi.
- Olur elbet ama bunları tek tek vuracak, vuruşacak halimiz de yok ki.
Sonra gülerek sırtımı okşar şımartırdı:
- Aferin. Ben seni denemek için sordum. "Bakalım ne düşünüyor bizim haylaz?" dedim, öğrenmek istedim. Aferin.

ESKİDEN...
Önceleri bu tarz sorgularını şaşırarak dinler yanıtlardım. "Alemin en önemli bestecisi, bir duayeni olarak koskoca Avni Anıl niye böyle silahlı, külahlı, coplu, mahpuslu sorular sorar ki?" derdim. Sonra bir gün daha da şaşırarak öğrendim ki Avni Hoca polismiş eskiden.

HOR GÖZLE BAKMA
Yani o duygu yüklü, meşhur, her devirde tek geçilen, ölümsüz Türk sanat musikisi eserlerini bize kazandıran adam polismiş tahmin edebilir misiniz? Mesela; Akşamın Olduğu Yerde, Biraz Kül Biraz Duman, Ne Yeşili Ne Siyahı Gözümde Hep Gözleri Var, Mihrabım Diyerek Sana Yüz Vurdum, Öyle Dudak Büküp Hor Gözle Bakma diyen şarkıları yazan adam bir polismiş iyi mi?

SIRA BENDE
Bunu öğrenince sorguculuk sırası bana geldi tabii ki. Röportaj teklif edip, evet cevabını alınca oturdum karşısına anlattırdım eski günlerini. Aşağıya yazdım, okursanız ne ala oh!..