Herkes onu Çocuklar Duymasın'daki Mary karakteriyle tanıdı. Aslında Demet Tuncer hakkında söylenecekler çok daha fazla...
* 'Çoçuklar Duymasın' adlı dizide Mary rolüyle tanındınız ama öykünün başladığı yerde tiyatro var. Hem de Amerika'da eğitimi alınmış bir tiyatro. Amerika yolculuğu nasıl başlamıştı? Türkiye'de İngilizce eğitim yapan liselerin birincileri Ankara'ya getiriliyordu. İtalya, İngiltere, Kanada ve Amerika'ya gitmek isteyen öğrenciler bir seçime-sınava tabi tutuluyordu. Ben seçildim ve düşlerim gerçek olmuştu...
* Kaç yaşındaydınız? 15 yaşımdaydım. 13 yaşımda zaten Türkiye'de 'Kral ve Ben' adlı müzikalde rol almıştım.
* Tiyatro ilginiz nasıl doğdu? İlkokuldaki öğretmenim sayesinde. "Demet bize taklit yap, Demet gel şarkı söyle" diye diye alıştırdı beni. Sabah 'Ant İçme' törenini yaptırıyordum, okul çıkışı İstiklal Marşı'nı söyletmek bana düşüyordu.
* Hikaye böyle başladı yani... 15 yaşında Amerika'ya gidip müzikalde görev almamı sağlayan Mr. Tollbert adlı Amerikalı öğretmenimin disipliniydi etkili olan.
* Peki, hayaliniz var mıydı? AKM Büyük Sahne'de oyuna çıkılacak ve ayakta alkışlanılacak...
* 15 yaşında bir kızsınız ve yola çıktınız. Başka şehre değil Amerika'ya gidiyorsunuz... Ben aktarmalı gittim; uçakla. Yol hiç bitmeyecek zannetmiştim. Babam da gemiyle geldi.
* Peki, geride kalanlar? Bir gün gideceğimi herkes ama herkes biliyordu. Herkes beni o tarafta görüyordu.
* Neden? Mantığıma uymayan şeyleri yapmam gerektiğini bekleyenlerle çalışamayacağımı anladım.
* Nasıl geçti lise? Tarihe 'Kızıl Milyarder' olarak geçen Hammer'in sahibi olduğu bir okuldu. Dünyada 10 ülkede olan ve 86 ülkenin en iyi çocuklarının alındığı 2 senelik bir özel okul. Uluslararası Bakaloreya Diploması aldığın bir okul. Hayatımı değiştiren şey Dünya Kolejler Birliği'ne gitmemdi.
* Tiyatro devam etti... Evet. 'Küçük Korku Dükkanı' adlı oyun için rolü kaptım. Yeni gelmişim, 15 yaşındayım ve tercih ediliyorum. Aşırı kıskançlıkla karşılandı. Ve şunu da söylediler; "Öyle bir disiplinle çalışıyordun ki o rolü almam olmazdı!"
* Ve Batı Yakası'nın Hikayesi... Türkiye'de oynayamadığım oyunu Amerika'da oynadım. Sonra AKM'de oynadım. Ama...
* Ama? Kimse sinirlenerek sahneye çıkmama neden olmamıştı. Ve performans günü ne tür aksaklıklar yaşanırsa yaşansın insanlarla çatışmamayı prensip haline getirmiştim.
* Neler yaşandı AKM'de? Aynı sahneyi paylaştığım insanların elektriği beni etkiliyor. Onu kolay algılarım. Yüzünüze gülse bile neden ve nasıl bir gülme olduğunu anladığım için rahatsızlık yaşadım.
* Bu rahatsız edici değil mi? Öyle ama çok şey kattığını düşünüyorum. Şu laf çok doğruymuş; "Fazla mütevazılık gösterme öyle zannederler!" Olanlar sabır noktamı geçti ve birazcık aptal yerine konmaya başladım.
* Çatışmanın nedeni neler? Anlaşma zemini aramıyorsak 'hep ben' deriz. Dünya böyle işlemiyor; kırılmasanız da eğilmeniz gerekiyor. İstendim, gittim. Dansçılar oyuna yetişemez durumdaydı. Bu onların suçu değil.
* Nasıl yani? Farklı oyunlarda rol almak zorundalar, profesyonellik yok. Yarısı başka bir yerde gösteriye çıkarken diğer yarısı oynadığımız müzikali sahneleme çalışmalarına katılıyor. Opera farklı, müzikal farklıyken herkes her şeyi biliyor.
* Yani yönetmenin dışında herkes mi? Şunu biliyoruz; bir oyuncuyu başka bir oyuncu değil yönetmen eleştirebilir. Farklı çarklar dönmeye başladı orada.
* Nasıl çarklar dönüyordu AKM'de? Kulislerde ve kapalı kapılar ardında konuşmaya başladı insanlar. Yeğenlerinin, tanıdıklarının oynaması isteyenler, bakanları araya koyanlar... Çok komik şeyler oldu. Altan Günbay yönetmenimizdi. 'Çocuklar Duymasın'da da birlikte çalıştık ama AKM'de farklı biri vardı.
* Neler yaptı Altan Günbay? Bir problem olduğunda tatsızlıklar oluyordu. "Odamda konuşalım" dedi. "Hayır" dedim. Grup çalışması yapılıyorsa olup biteni herkesin bilmesi gerekiyor. Beni en çok üzen durumlardan bir tanesi de sahne gerisindeki fona Altan Günbay'ın fotoğrafının konulmasıydı.
* Bunun olamayacağını düşündünüz... Burası Atatürk Kültür Merkezi. Biz böyle şeyleri okul müsamerelerinde bile yapmadık. Çok yetenekli gençler var ve hevesleri kırılıyor.
* Ne yaptınız bütün bunlar olurken? Oynadım oyunumu ve ayrıldım. Ama arkamdan konuşulması beni rahatsız eder. Şu benim için çok önemlidir; "Aman bırak şunu hiçbir şey yapılmaz onunla" değil; "Evet onunla yola çıkar ve her yere gideriz" denmeli.
* Bu da yaratıcılığı sınırlıyor... Her yerde var ve insan korkuyla bir şey yapmaya kalktı mı yapmak istediği şeyi yapamıyor. Koltuk sevdası, direkt sanata yansır.
* Ne zamandır sizi göremiyoruz televizyonlarda. Ne oldu o zamandan bu zamana? Ne oldu; 3 ödül aldım. Hayalimde Profilo Kültür Merkezi'nin sahnesinde oynamak da vardı. İlk ödülümü oradan aldım mesela.
Servisi 
