"ÇERKEZ khabzesinde, erkek çocuklar savaşçı ve cesur olarak yetişmeleri için belirli bir yaşa kadar yakın bir aileye verilir ve bu ailenin yanında yetişirdi. Babalar da oğullarına karşı mesafeli davranırdı. Bu nedenle çocukluğumda babam beni kucağına alıp sevemedi. Ama üniversiteyi kazanıp evden ayrılınca şartlar değişti. Sonunda bir gidişimde cesaretimi toplayıp babama sarıldım. Daha sonraki ziyaretlerde ise birbirimize daha sıkı sarılmaya başladık. Babam 1 yıldır yok ve artık ona sarılamıyorum. Ama akşamları eve gittiğimde 4.5 yaşındaki kızım ve babamın adını taşıyan 2 yaşındaki oğlum 'Babacığım' diye bana sarıldığında, dünyalar benim oluyor. Ben de onlara sıkıca sarılıyorum ve adeta babama sarılamadığım 20 yılın acısını çıkartıyorum. Hayatımdaki bu örnek, khabzedeki bazı uygulamaların değişmesi gerektiğini de ortaya koyuyor. Artık gençler, çağa uygun olmayan olmayan bi khabzelerin değişmesini istiyor. Yaşlılar da bunu onaylıyor. Zaten çağa uygunrçok khabze de kendiliğinden değişiyor. Artık yeni nesil Çerkez babaların büyük çoğunluğu da çocuklarına doyasıya sarılıyor."
Servisi 
