TÜRKAN Şoray'ın şefkate ihtiyacı var mı?" dedim. Hiç düşünmeden, "Var" dedi. "Birinin omzuna başını yaslayıp, bir damla gözyaşı döküp, dertleşeceği birine herkes ihtiyaç duyar." Bu duygular zirveye çıktığında Yağmur'a sarılıyormuş.
***
Gözleri ömre bedel
'Fotoğraflarımı da çekmenizi istiyorum' dedi, çektim. Dikkatli bakmasam Türkan Şoray'ın gözlerindeki derinliği nasıl fark edecektim. O iki "Yağmur" damlasını....
Kurşuna dizilirken gözlerini bağlatmayan kadınların direncini görürüm onda. O yürekli gözleriyle, hayata onurlu bakan Türkan Şoray'ı... O yüzden, "Hayat mı size söz geçiriyor, siz mi hayata?" diye başladım. Derin bir iç çekti. "Dönüp baktığım zaman, uzun yıllar hayat bana söz geçirmiş. Artık ben hayata söz geçiriyorum." Hayatını emirlerle susturmuş bir kadına, hayat hala ev kadınlarından daha sert vuruyordu kuşkusuz. Her sabah doğan güneşin, bazen Türkan Şoray'ın bulutlarının arasına girdiğini nereden bilsinler. Kadınlara robot resmini çizdiren sokaklardaki tehlike, Türkan Şoray için de ürkütücüydü. Sabahları morali bozuluyordu, gazetelerdeki cinayet ve gasp haberlerini okurken. "Siz sokağa çıktığınız zaman bu korkuyu yaşıyor musunuz?" "Yaşıyorum tabii..." "Ben Türkan Şoray'ım, bana dokunmazlar diye düşündüğünüz oluyor mu?" diye sordum, hırsızların da mutlak saygı göstermesi gereken biri olarak gördüğüm için belki. Yanlış bir zile basmışım. "Yoo," dedi, "Öyle düşünmüyorum." Yüzündeki çizgiler bir sanat bülteni gibiydi de, "Türkan Şoray'ın sırlarını taşımak size ağırlık veriyor mu?" dedim. Sanki çok değerli bir çiçeğin toprağındaki sırrı ele vermek gerektiğini hissetmişti. "Aslında veriyor" dedi. "Hafifletin biraz" dedim, güldü... "Bazı şeyleri paylaşmak içimden geçiyor. Beni daha iyi tanısınlar istiyorum." "Bu konuda ne yapabiliriz?" diye sordum, "Kitap yapabiliriz" dedi. Kitabın adını da koydum. "Bana o kadının gözlerini getirin!" Çok beğendi... Hala keşfedilmemiş gerçeklerden bir demet sunmasını istedim Sultan'dan. "Çok şey dermişim" diyerek bir kahkaha attı. Ardından da bombayı patlattı. "Keşfedene bağlı..." Türkan Şoray'ın yalnızlığında nereye saklandığını çok merak ederim, yağmurlarda kuşların nereye saklandığını merak ettiğim kadar. Kendine saklanıyormuş. "Türkan Şoray'ın şefkate ihtiyacı var mı?" Hiç düşünmeden "Var" dedi. "Birinin omzuna başını yaslayıp, bir damla gözyaşı döküp, dertleşeceği birine herkes ihtiyaç duyar." Bu duygular zirveye çıktığında Yağmur'a sarılıyor. Yağmur'un şefkati annesine yetiyor. Ya da anneler çocuklarından gelen bir damlayı okyanus sayıyor... Ondaki gerilim hatlarının hangi şartlarda devreye girdiğini duymak istedim. "Hep gerilim hattında yaşıyorum" dedi şirin bir ifadeyle... Yüksek gerilimin ne kadar sürdüğünü çok merak ettim. Allah'tan kısa sürüyormuş. Paratonerler devrede. Bahçesinde bir çam ağacı var Türkan Şoray'ın, akşamları "Hiştt" diyor ve o çam ağacıyla konuşuyor. Son olarak bir gün önce konuşmuş. "Peki" dedim, "Siz ona hiştt diyorsunuz anlıyor, ağaç sizi muhabbete davet ediyor mu?" "O biraz tehlikeli" dedi, kahkaha attı. "Olay yerinden hızla uzaklaşır mısınız? Yoksa olaya şahit olarak yazılmayı mı seçersiniz?" diye sorarken vatandaş sorumluluğunu test etmek istedim. "Haksız bir durum varsa şahit olurum. Her şeyi göze alıp, olayın üstüne giderim." Hiç kimsesi kalmamış bir ülkenin, derin konularına girmedim elbet, ama ritmi bozulan bir ülke gerçeğini önüne koydum. "Ülkenin ritmi bozuk mu?" Bu sorunun cevabının açık oturumu gerektirdiğini belirtti ama az ve öz bir cevap verdi. "Her demokratik ülkede çalkantılar yaşanıyor! Türkiye istikrarlı günlere gelecektir!" Politik bir soruya, politik cevap verdiğini kabul etti. Bu kez bana sordu, "Politikacı olabilir miyim?" "Asla" dedim, "Politika yaptığınız çok belli!" Şarkı söylemek tutkusunu bilenlerden biri olarak, mutfak şarkılarının içine taşıdım onu. Kendine sakladığı hayallerin kıyısına... "Mutfakta şarkı söylüyor musunuz yine?" Hüzünlendiği zaman söylüyormuş, üstelik annesinin sevdiği şarkıları... Son söylediği şarkı, "Gittin artık, seni nerde bulup yalvarayım..." Onu en iyi anlatan masal kahramanı Kibritçi Kız... "Hüzün size yakışıyor" dedim, "Hayır" dedi... Yakıştırdığım fotoğrafın altına imzamı koyarken, hüzündeki bilgeliği rüşvet olarak verdim ona... "Hüzün güzel ama neşe de güzel bir şey" dedi, hüzünlü Türkan Şoray portreme pek yüz vermedi... Hayatın gerçeklerinden kaçamayan bir kadının, aslında hüzünden kaçma çabasını gördüm onda. Çünkü hüznün ipeğine sarınmış bir kadının, fotoğraflardaki gülüşünde, bir hüzün denizi vardı... Benimle ne kadar inatlaşsa da... Bir şeyi unutuyordum az daha... Bu söyleşinin fotoğraflarını ben çektim."Fotoğraflarımı sizin çekmenizi istiyorum" dedi. Yıllar sonra yeniden fotoğraf makinesini elime aldım ve bu fotoğrafları çektim.. Gazetedeki arkadaşlar çok beğendiler. "Maharet bende değil" dedim, "Türkan Şoray'da..." O fotoğrafları çekerken anladım ki.. Hala bakınca "Karlı dağdaki ateş" çıkıyor fotoğraflarından... Hala "Gözleri ömre bedel!" Kendisi her ne kadar "İki yanmış kömür" dese de.
