Avrupa Birliği'nde, imtiyazlı ortaklık konusundaki "çözülen düğümün", Avrupa kapılarını bizlere açacak anahtar olduğunu düşünmek istiyorum. Ortadoğu'nun sinsi politikasıyla, Avrupa'nın mengenesi arasında sıkışmış bir ülkenin, tek kurtuluşunun "yeni bir pazar" olduğunu biliyorum. Ama dışı kandırılmış içi yanmış bir ülkenin, içindeki gerçeklere bakınca, "çelişkiye düşüyorum!" Bir ayağımız irticanın kirli çizmelerine girmişken, biz Avrupa Birliği'ne nasıl gireceğiz? Demokrasisi zedelenmiş, adaleti "daha kişisel" hale getirilmiş bir ülke olarak.
***
Gazetelerin zafer çığlıklarında, politik pusulayı parti zaferine dönüştürme telaşı var. Keşke her şey onların anlattığı kadar pembe olabilse... Keşke bizi bekleyen güzellikler, Kaf Dağı'nın ardında olmasa... Limanlarımızdaki deniz fenerleri yanıyor mu hala, ona bakalım. Nöbetçilerimizin sırtına çevrilmiş tüfekler var mı, kendi topraklarımızda, önce onu kontrol edelim. Haberleşme özgürlüğümüzü elimizden aldırdık da, sadece telefonlarımızı mı dinliyorlar?
***
Avrupa Birliği bir efsane değil. Eğer ki, bize verilen anahtarla o kapıyı açmamız istenirse, daha yıllarımız var. Önemli değil, bekleriz. Ama Avrupa Birliği'ni beklerken, ruhundaki "Ortadoğu çelişkisini" gizleyemeyenlerin yarattığı Türkiye'den neler bekleyeceğimizi bilmeliyiz. Üç yılda eli mi kesildi zorbalığın? Sefaletin yolu mu kesildi? Din üzerinden politika yapan alçaklara verilen özgürlüğün yanında, bizim mesleki özgürlüğümüz ne ki!
***
Her şeyin işsiz ve umutsuz insanların özlediği gibi olmasını diliyorum. Onlara verilen umutların köreltilmemesini bekliyorum. Bizim göremediklerimizi çocuklarımızın görmesini, yürekten istiyorum. Bizde sabır çok. Bizler aynı masallara kanıp, 40 yıl aynı politikacıya oy vermiş insanlarız. Beklemek bize koymaz!
