'Bak işte ölüm!... Bundan böyle acılar bitti artık çocuğum!... Hadi uyu!... Uyu hadi!...' Ameliyata, on-beş gün önce yine bir çarşamba sabahı girdim.. Son arzum; öldüğümü bilmemek.. Gerçekten öyle söylemiş, öyle yakarmıştım, "N'olur bilmeyeyim, acı çekmeyeyim.. Öldüğümü benden saklasınlar.." demiştim çevremdekilere, yanımdaki, yöremdekilere.. "Adam gibi yaşayamadım, adam gibi öleyim.." Bir de eğer öleceksem, o iş olmadan önce sıkı bir uyku çekmek gereksinimi duyduğumu hikaye etmiştim yine sevdiklerime.. Yoğun bakımda uzun bir uyku.. (Zaten öyle de olmuştu..) Artık acı, sancı ve ağrı duymak istemiyordum.. Bıkmıştım.. Öyle bir hak tanınmalı bazılarına.. Yaşamları acılı, sancılı geçenlere, ölümlerinde bir ayrıcalık getirilmeli: "Bak işte ölüm!. Bundan böyle acılar bitti artık çocuğum.. Hadi uyu.. Uyu hadi.." diye ninnilenmeli, pışpışlanmalı onlar.. Çünküm şundan: "Ha üç gün önce, ha beş gün sonra, Geldiğin gibi gidişin. Nereye gittiyse anan, baban, Peşinden kardeşin. Bir yaprak dökümüdür dört yandan Bir dostun, seninle ağlamış gülmüş, Bir sabah gazeteyi açarsın ki: Ölmüş! Daha dün gibidir hepsi. Evlendiğin gün çekilmiş resim. Mesutsun bak çoluk çocuğunla. Geçti kaç mevsim.. Gençtin, dinçtin.. Hepsi bir zamanlar Nerende şimdi ağrın, sızın Yatakta mı, yavaş yavaş, Ya sokakta ansızın Birkaç bahar, bir o kadar kış. Ömürdür; uzun, kısa. Ne ise göreceğin, Kısmet ne kadarsa. Hangi yılsa o, hangi ayın, hangi günü. Saati çalınca, gelince sıran. Nasıl yaşadıysa habersiz, Nasıl öldüyse bunca insan..."
***
Soruldu, soruşturuldu.. Bu işi kesin yapacak kişi, Prof. Dr. Bedrettin Görgün.. Hasan Pulur'u aradım.. Böyle kötü günlerin has insanıdır. Kabataşlı'dır.. Bedrettin Hoca da öyle.. Ve dahi ben.. Bütün ön araştırmalar yapıldı.. Günler, günleri kovaladı.. İşkence ki, diz boyu ve sadece hazırlık safhası.. Bedrettin Hoca, işin güçlüğünü açık-seçik ifade etti.. Kıvırtmadı, vaat etmedi.. Sadece gerçekleri hikaye etti.. Bu süreç içinde, bu hazırlık döneminde nice güzellikler gördüm ve ince insanlıklar ki, artık çoğu unutulmaya yüz tutmuş.. ÇAPA nam hastanede.. Hani şu belkim tüm Türkiye'yi sırtlamak zorunluluğundaki üniversite evinde.. Ameliyat uzun, ama çok uzun sürdü.. Yoğun bakımda uzun ama çok uzun süre kaldım.. O serviste hayaller ile geçekler devamlı karıştı.. Düş hangisiydi, hakiki olan neredeydi? Beyin adı verilen o muhteşem yapıtın kişiye ettiği acımasız şaşırtmacalar.. Olmuş gibi görülen, olmamış.. Var gibi olan, yok.. Bir kalp uzmanı olan yeğenim, daha sonra, kalp hastanelerinin yoğun bakımlarında yatan kişilerde büyük acayiplikler gözlendiğini aktardı.. Onlar ayrı apayrı konular..
***
Bildiğim, sekiz gün süreyle hiç bir şeyler anımsamadığım, hiç acı filan duymadığım.. Sonra gün ışığına yeniden "Merhaba" .. Pekiy nerede o sekiz gün "O sekiz gün ben ölüydüm.." desem aykırı mı kaçar Belki de o sekiz günlük süre içinde ben yeni bir ülke buldum ha? Neden olmasın Ama ne diyor Kavafis usta: "Yeni bir ülke bulamazsın Başka bir deniz bulamazsın Bu şehir arkandan gelecek Sen gene aynı sokaklarda dolaşacaksın Dönüp dolaşıp bu şehre geleceksin sonunda Başka bir şey umma.."
