Sınav mevsimi geçti, ta gelecek yıla kadar.. Üniversiteleri, liseleri, kolejleri kazananlar belli oldu.. Onlara dair yazıldı, çizildi.. Ama bir imtihandan pek bahsedilmedi.. "Parasız yatılı" sınavlarından.. Biz onlara "Leyli meccani.." derdik.. Ve parasız yatılı, yani leyli meccani okumak için bu yıl 550 bin genç başvuru yaptı.. Bunlardan sadece 13 bini öyle okuyacak.. Parasız yatılı okuyacak.. Nerelere, hangi okullara gidecekleri, üç-beş gün sonra belli olacak.. O yarışmada birinciliği Muş'tan bir öğrenci aldı.. İlk 5 sırada ise Hakkari'li çocuklar vardı.. Duymuş muydunuz? Haberiniz oldu mu? Şimdi onlar, okumak için evlerinden çokça uzaklara düşecekler.. Başka iklimlere, pek tanımadıkları coğrafyalara.. Biz onlara "Leyli meccani.." derdik.. Ha, bu arada, bu yıl üniversite sınavlarında sayısal puan türünde birinci olan Serhat Karahan da leyli meccanilikten gelme.. 3 yıl önce oranın sınavını da birincilikle kazanan bir genç.. Haberiniz var mıydı? Eğer içinizde okuma iştahası varsa, parasız filan da yapılıyor o iş.. Sahi, biz onlara "Leyli meccani.." derdik..
Sınavların en yamanı.. Yooo, onlar büyük para isteyen özel okullara, kolejlere girsinler diye üzerlerine titrenmiş, el bebe-gül bebe büyütülmüş, "Gak.." dediklerinde gak, "Guk.." dediklerinde guk çocuklar değil.. Düşleri, kolej düşleri değil.. Onların geleceğe dönük büyük uğraşları, cebelleşmeleri içinde öyle sınır tanımaz rüyalar gördükleri hiç yok.. Çok paralı özel okullar, kolejler onların hayalleri değil.. Onlar, genelde yoksul ailelerin yoksul çocukları.. Onlar, "leyli meccani", parasız yatılı okumak için kuyruğa ve sıraya girenler.. O sınavlar ki, bir can havliyle girilen.. Olmak, ya da olmamak için paralanan.. "Ya kazanılacak, ya kazanılacak.. Başka yolu yok.." tür bir imtihanlar.. İşte onların sayısı, bu yıl yarım milyon kişiydi.. 500 bin çocuk.. 13 bini kazandı.. Parasız yatılı okuyacaklar.. Leyli meccani olacaklar.. Onlar, biraz daha iyi şartlarda, biraz daha tok, biraz daha sıcak, biraz daha güvende olacaklar.. Evlerinin, ocaklarının yok denilecek kadar az bütçelerine elleşmeden; ucundan, kıyısından da olsa geleceği yakalamak için uğraş verecekler.. Genelde çok yalnız ve kimsiz-kimsesiz olaraktan.. Onlardan haberiniz var mıydı? İmtihanları kazanabilmek, bir okula parasız olarak kapağı atabilmek için, zalimzulüm bir bekleyiş.. Kazandıktan sonra ise başka bir hüzün.. Başka bir zor zamanlar.. Yatılı okumayanların hiç bilemedikleri, bilemeyecekleri bir trajedya.. O, daha küçük yaşlarda sırta binen ağır yükler.. Bir tek başına kalma, bırakılma olgusu.. Bu imtihanları başarı ile geçen çocuklar, daha bilmiyorlar baba ocağından, ana kucağından ayrı düştüklerinde kendilerini nelerin beklediğini.. Daha bilmiyorlar.. Çok yakında kendilerine mesken edinecekleri okulların, geceleri yatakhanelerinde uykuya yatmışken, üstleri açıldığında kendilerini örtecek sevdiklerinin orada olmayacağını daha bilmiyorlar.. Uyurken, alınlarına, yanaklarına kondurulacak ana dudaklarından çıkma öpücüklere hasret kalacaklarını... Karanlıktan korktuklarında, yanlarına gelecek birilerinin... Nazlanacakları, şımaracakları, kendilerinden olan kişilerin yanlarında olmayacağını bilmiyorlar bu çocuklar..
Yatılı yalnızlığı.. Ben de hiç bilmiyordum daha 14-15 yaşlarımda "yatılı"ya mahkum edildiğimde.. Yanımda büyüklerimden biri ve elimde bavulla götürülüp, ilk kocaman bir yatakhaneye sokulduğumda, yatacağım yer gösterildiğinde, öyle bakakalmıştım, susa kalmıştım? Bir bavul ve ben.. Daha hiç bilmiyordum o zamanlar, geceleri pikelerin, battaniyelerin, yorganların altında "Artık beni sevmiyorlar.. Başlarından attılar.. Beni istemiyorlar.." düşünceleri içinde, göz pınarlarım kuruyuncaya değin, ama çok sessiz-sedasız ağlıyacaklarımı bilmiyordum.. "Yaşamımın bütün ağlamaları, o yıllarda, yatılı günlerimde yitip gitmişdir.." desem yeridir.. Bizler, paralı yatılılardık.. Ama, yatılılardık işte.. Anadan, atadan, babadan, kardeşlerden ayrı, çocuk yüreklerimizde gizli saklı isyanlarla sarmaş dolaş.. Bizim "Kabataş Lisesi"inde de vardı parasız yatılılar.. Biz onlara, öğretildiği üzere "Leyli meccaniler.." derdik.. Genellikle taşradan gelen yoksul ailelerin yoksul çocukları.. Nah, manda göynünden yürekleri olan, icabında kan kusup, "Kızılcık şerbeti içtim.." diyen vakur çocuklar.. Onlar, ders arası teneffüslerde, akşam etüt saatlerinde ayrı kümelenirlerdi.. Ivır zıvırın satıldığı kantine pek uğramazlardı bir şeyler almak için.. Yemeklerde çok ekmek yiyen, tabaklarında hiçbir şey bırakmayan, çoğunlukla suskun, hep düşünceli. parçalanırcasına ders çalışan çocuklardı onlar.. Cumartesileri, bizler evci çıkarken, okulun kapısına birikip evlerine gidenleri seyre duran çocuklar.. Gidecek bir yerleri olmayan onlar..
***
Hiçbir şeyden şikayet etmezlerdi.. Sınıflarda en çok parmağı onlar kaldırırlardı.. Okul külhanilerinin geceleri Üsküdar'a ya da Kız Kulesi'ne yaptıkları sidik yarışlarına hiç katılmazlardı.. Kıyı kıyı giden Şehir Hatları vapurlarına "Öt kaptan kaptan öt!" diye çığlıklandığımızda, avazelerimize hiç katılmazlardı.. Geldikleri yerleri çok özlerlerdi.. Ama yine de bir şeylerden şikayet ettiklerini hiç duyan olmamıştı.. Sahi ya.. Biz onlara "Leyli meccaniler.." derdik.. Şimdi anımsıyorum da onları sever saygı duyardık.. İçlerinden çok adamlar çıkmıştır çookkk! Hemi de gerçekten adam gibi adamlar..
