Yandaki yazıda okuyacaksınız.. Ben o gecenin sabahı hastaneye yatacaktım.. Ertesi gün de, şimdilerde 6 yaşını idrak ettiğim kanserimi tanımak için masaya uzanacaktım.. Kesilmeye, biçilmeye.. Ben o geceyi hiç unutmam.. Bütün akraba taallukat kısmı.. Uzaklardan gelmiş dayım, ailenin en büyüğü teyzem.. Kardeşlerim, yeğenlerim.. Kızım, kızımın annesi.. Kendimi bir ara, "kendimin mevlidinde" gibi duyumsadım.. Kardeşim bir ara, bira koydu önüme.. - Bu ne usta? "Abi soğuk bira.. Hava sıcak, iyi gelir.. Bir birayla bir şey olmaz" dedi.. (O kardeşim ki 10 yaş küçüğümdü.. Annem ölürken onu bana emanet etmişti.. "Haluk'a iyi bakmazsan iki elim yakanda.." demişti..) Sonraki bütün yaşamımda Haluk bana bakmıştı.. En kötü günlerimde hep yanı başımda.. Hastalık süresince, hiç ayrılmamacasına benimle birlikte.. Bir tek, yanıma uzanıp benimle bıçak altına yatmamıştı.. Normal günlerimizde bile karşılıklı gelmemişsek, iki kez telefonlaşmazsak rahatsızlık, eksiklik duyardık.. Hastane, ameliyatlar, ışın tedavileri bittikten sonra, evime döndüm.. O süreç içinde hep Haluk'ta kalmıştım.. Beş ay sonra mı ne, bir gece telefon etmişti: - Abi, iki gündür tükürüğümde kan var.. - Bir kılcal damar kopmuştur.. Geçer.. Üç gün sonra telefonda sormuştum: - Ne oldu o kan vaziyeti? - Devam.. - Şimdi Necla'yı arıyorum, seni kapıp gerekli yerlere götürsün, neymiş öğrenelim.. (Necla, kız kardeşimiz.. Prof. Dr. Necla Arat..) Sonra onu aradım: - Necla, Haluk'u kap, doğru dürüst bir baktır.. Gidip, götürülüp baktırıldı.. Akciğer kanseriydi.. Öğrendikten sonra, geceleri bana "Kanser-2, Kanser-1'i arıyor.." diye telefon açardı.. Birinci yılını bile göremedi kanserinin.. Öldü.. Son, doktorlarından birisiyle konuşurken, onun söylediklerini anımsıyorum: "Akciğer kanseri, beyni sever, oraya yerleşmek ister Halit Bey.." İşte o zaman isyan ettim.. "Sıra şaştı.. Sıra bendeydi.. Neden o?" diye bangır bangır bağırdım.. Ölümünde, sevgili eşi yanı başındaydı.. Evindeydi.. İki oğlu dizlerinin dibinde.. Acı çekmeden gitti.. Şimdi onun yerine, onlar var.. Bu kanserle haşır-neşir olanların maceraları, çoğunlukla birbirine benzer.. Mesele şu ki, ben evde ölmeye kalksam, herhal çok yalnız olacağım.. Ve de çok yalnız öleceğim.. Direnmem, domuzdan bir kıl kopartabilmek için.. O da kardır.. Bugün yan taraftaki yazı için hiçbir yorumum yok.. Şimdilerde yazsam, aynısını yazardım.. Ha, yazının bu bölümünü okurken satırlar üstünde gözyaşlarına rastlarsınız bağışlayın.. Kişi çocuk yapabiliyor ama kardeş, karındaş O hiç olmuyor, hiç.. Onu nasıl özlediğimi hiç anlatamam, çünküm nasılsa hiç kimse anlamaz..
