Otoriter anne-baba çocuğunu belki sevmektedir, ancak sevgisini, çocuk istenilen şekilde davrandıkça gösterir. Yani sevgiyi, istenen davranışların belirip gelişmesi için bir pekiştirici olarak kullanır. Çocuğunu, kendi ideallerinde yaşattığı kalıplara uygun küçük bir yetişkin yapma çabasında olan anne-babalar katı, baskıcı ve hoşgörüsüz bir tutum içinde olurlar. Evde askeri bir sistem hakim olup çocuğun kendisini yaşaması engellenir. Çocuğun bütün davranışları sıkı bir kontrol altındadır, her türlü davranışına müdahale edilip eleştirilir. Çocuğun duygu ve düşüncelerine önem ve değer verilmez. Anne ve babalar çocuklarını sürekli eleştirip cezalandırırlar, çocuklar ise zor durumla karşılaştıkları zaman ağlayarak tepkilerini dışa vururlar. Bu tür tutum gösteren ailelerde yaptırım gücü anne-babadadır. Onlar devamlı haklı kısımdadır, isteklerinden hiç ödün vermezler, çocuğunu anlama çabasını hiç göstermezler. Belki sonuçta çocuğun aileye gösterdiği direnç kırılır ve ailenin istediği kılıfa zor da olsa çocuk girer. Aile istediği gibi uzaktan kumandalı bir çocuğa sahip olur. Anne baba başarıya ulaşır. Ama silik bir kişiliği olan çocukları olmuştur. Bu ailelerin verdiği eğitimde, ceza her zaman ön plandadır. Ayrıca çocuğun işlediği suçla ceza orantılı değildir. Genelde "Ona iyi bir ders olsun", "Bir daha ömür boyu bu hatayı yapmasın", "Diğer çocuklara da örmek olsun" düşüncesinden yola çıkarak çocuğa verilen cezalar çok ağır olur. Çocuğun en doğal hakları dahi aile üyeleri tarafından çocuğa uslu olmasının bir ödülü olarak verilir. Çocuktan yaşının üstünde olgunluk beklenir ve özgürlük kesinlikle verilmez.

Bu davranışın nedenleri,
* Geçmiş yaşantısının alışkanlıkları ve deneyimleri
* Teknolojinin hızla gelişmesi, ebeveynlerin kendilerini yeni gelişmelere kapalı tutmaları
* Bilgisizlik ve aile ilişkilerinde eşit sorumluluk ve paylaşımların olmaması
* Ekonomik ve toplumsal nedenler...

Kişilik gelişimine etkileri:
Anne ve babanın çocuğu sürekli eleştiriyor olması çocuğu çekingen yapar. Çocuk duygularına ve isteklerine önem verilmediğini görerek, bunları içinde tutmaya çalışır. Duygu ve düşüncelerini içine atarak bastırır. Çocuk attığı her adımda yanlış yapma korkusu içindedir. Duygularına ve isteklerine önem verilmediğini görerek, bunları içinde tutmaya çalışır. Duygu ve düşüncelerini içine atarak onları bastırır. Çocuk, hassas, kırılgan, hastalıklı bir kişilik yapısına yatkındır. Aşağılık duygusu gelişmiş, kendine güvensiz, pasif, zorluklar karşısında teslimiyetçi bir yapıdadır. Kendisini ifade etmede zorlanır. Anne ve babası tarafından sürekli, cezalandırılan, suçlanan, her yaptığına karışılan çocuklar, kolayca ağlama eğimi gösterirler. Bu tür ailelerde yetişen çocuklar, başkasının etkisinde kolaylıkla kalabilirler. Kim nereye çekse o tarafa yönelirler. Çünkü kendisine ait bir kişilik özelliği geliştirememişlerdir.