Birbirine duygusal anlamda aşırı derece de bağlı ailelerde çocuk, okula gittiğinde anne babasının ona olan sevgisinin azalacağını düşünebilir. Çocuğunuzun okuluna, öncelikle sizin güvenmeniz ve okula göndermeye kararlı olmanız, çocuğa sergileyeceğiniz davranışlar açısından önemlidir.

Düzelebilir...
Sizin benzer kaygılar hissettiğinizi görmesi, çocuğunuzda da okula karşı korku ve direnç yaratacaktır. Çocuk aşırı korumacı bir anlayışla yetiştirilmişse, öz güveni ve sorumluluk duygusu gelişmemişse, ailesinden uzak kalmak onu çok korkutur. Bu durum pek çok çocukta görülür ve zamanla düzelir. Ancak düzelmeme olasılığı da vardır. Çocuğun görevini üstlenip, sorununu çözmeye kalkışırsanız beceriksiz, tembel, yetersiz ve öz güvensiz bir çocuk yetiştirmeye aday olursunuz. Bu nedenle çocuğunuza yardım ederken "Bu işi çocuğum mu yapmalı, ben mi?" ya da "Onun için neleri yapmalıyım?" yerine, "Neleri yapmamalıyım?" diye kendinize sorun. Siz yanında olmadığınızda çocuğunuz ne kadar çok şeyi kendi başına yapabiliyor, kendi kendine yetebiliyorsa; ona, o kadar iyi ana babalık yapmışsınız demektir. Çocuk kendi sorununu kendi başına çözebilme yollarını bulabilmelidir. Çocuk kendi görevlerini kendi yapabildiği zaman okulda yalnız kalmaktan da kaygılanmayacaktır. Çocuğunuzdan beklentileriniz konusunda gerçekçi olsun. Aksi takdirde onun kapasitesinin üstünde veya altında kalabilirsiniz. Ebeveynin "yüksek beklentisi" çocuğun cesaretini kırar. Sizi hayal kırıklığına uğratma endişesi çocukta başarısızlık kaygısına neden olabilir. Annebaba şunu aklından çıkarmamalıdır: "başarısızlık" yoktur, yalnızca, "öğrenilecek dersler" vardır.

Başarı ölçüsü
Anne ve baba olarak, geçmiş okul yaşantınızdaki başarılarınızı çocuğunuzun tekrarlamasını beklemek, ya da elde edemediklerinizi çocuklarınızı zorlayarak elde etmeye çalışmak, sadece kendinizi tatmin etmekten öte bir işe yaramaz. Başarıda ölçü başkaları değil, bireyin kendisidir. Onu başkalarıyla yarışmak yerine kendisiyle yarıştırın. Eğer çocuk bugün, düne oranla olumlu bir değişim göstermişse bu başarı sayılmalıdır. Çocuğu, başkalarıyla kıyaslamak, aşağılamak yarar yerine zarar getirir.