Çocuğunuzu tam olarak neyin mutsuz ettiğini öğrenmeye çalışın. Çocuğunuza, olabilecek "en kötü şeyin ne olabileceğini" sorun. Eğer sizin bu konu hakkında yapabilecekleriniz varsa söylemesini ve elinizden geleni yapacağınızı söyleyin. Okul, öğrencinin baştan savıldığı bir yer değildir. Aileler çocuğa "Okullar açılsa da senden kurtulsam" dememelidir. Öğretmenleri de her şeye kızan, sürekli ceza veren, hep yargılayan bir kişi olarak değil, öğrencileri çok seven, onları yarınlara hazırlayan bir kişi veya kişiler olarak gösterilmelisiniz. Çocuklarımız öğretmenlerini çok sevmeli, onlara derin saygı duymalıdır. Bir hata yaptıklarında çocuklarımızı okul veya öğretmenle korkutursak, çocuğun öğretmenden ve okuldan soğumasına sebep oluruz. Okul ceza verilen bir yer olarak gösterilmemelidir. Okul korkusu olan çocuklar, okul dışında daha çok aileleri ile zaman geçirmek, evde oynamak, odalarında yalnız olmak ya da televizyon seyretmek vs. isterler. Birçoğu geceleri arkadaşlarının evinde kalamaz, hemen eve dönmek isteyebilirler. Böyle durumlarda çocuğunuzu akranları ile vakit geçirmesi için teşvik edin. Çocuğunuzu çeşitli aktivitelere göndermek, arkadaşlarını evinizde geceleri kalmaları için davet etmek, çocuğunuza yardımcı olacaktır. Böylece sosyalleşen çocuğunuz, okuldaki arkadaşlarıyla daha iyi zaman geçirebileceğinden okula uyumu kolaylaşacaktır. Kaygı bulaşıcıdır. Eğer siz sürekli kaygılanır, yakınır, çocuğa okulda, yolda bir şey olacağından korkarsanız o da aynı şeyler için kaygılanacaktır. Kardeşi varsa, kendisine gösterilen sevginin, bundan sonra kardeşine yöneleceğini zannedebilir. Annesinin babasının başına bir şey gelebileceğinden endişe edebilir. Bu da çocukta okul fobisine yol açabilir. Ailenin çocukla kurduğu yanlış iletişim de okul fobisinin kaynağı olabilir. "Beni üzersen annesiz, babasız kalırsın!" gibi sözler kullanarak çocuğu kontrol altında tutmaya çalışmışlarsa çocuk her tehlikede sığındığı ailesinin kendisini bırakıp gideceğini düşünür.

Yarın: Çocuğum okula başlıyor (11)