Kardeş kıskançlığı doğal bir duygudur, sevgi ve kıskançlık ara ara yoğunlaşarak zaman içinde yoğunluğunu kaybeder. Çocuk kardeşini sevmek zorunda değildir. Bu nedenle olumsuz duygular anlayışla karşılanmalıdır ve bu duyguların belirtmesi için yüreklendirilmelidir (beni de uğraştırıyor, ara sıra ben de kızıyorum, beceriksizliği yüzünden ona çok zaman harcıyorum, seni sevmediğimi düşünme, eskisi kadar seviyorum, ben de kardeşim doğduğunda kıskanmış, böyle düşünmüştüm). Anne-baba bebeği, çocuğun önünde gösterişli bir biçimde okşayıp sevmekten kaçınmalıdır. Kıskançlık doğal, evrensel ve insanı oldukça mutsuz eden bir duygudur. Önemli olan ne boyutta yaşandığıdır. Çocuk, herkesin kendisinden daha iyi olduğunu ve kendisinin herkesten daha az sevildiğini düşünmeye başlar. Özellikle küçük çocuklarda yeni doğan kardeşi kıskanma kimi zaman yaşamı etkileyecek ve davranış bozukluğuna neden olacak derecede yoğun yaşanabilen bir duygu olabilmekte ve yardım gerektiren bir hal alabilmektedir.

PAYLAŞMAK İSTEMEZ
Doğal bir duygu olan kıskançlık sevilen kişinin bir başkasıyla paylaşılamamasından kaynaklanır. Kardeşin doğmasıyla birlikte ona ayrılan zamanın azalması çocukta, bebeğe karşı gibi görünen ama aslında ana babaya karşı olan kızgınlık duygusunun gelişmesine neden olabilir. Çocuk kendini terk edilmiş, güvensiz ve desteksiz hissetmeye başlar. Ayrıca kardeşler arasındaki yaş farkıda kıskançlığı tetikleyen bir başka nedendir.