Evlilik, bir ailenin oluşturulması ve bireylerin sağlıklı büyütülüp yetiştirilmesi için başvurulan temel toplumsal kurumlaşmanın adıdır. Toplum hayatını etkileyen ailenin ve evliliğin yapısal sorunları ile toplumun yapısal sorunlarının iç içe geçişinde bazı konuların doğru bilinmesi gerekiyor. Buradaki temel teorik bakışın ruhsal alanda psikoloji, toplumsal alanda sosyoloji ve etik idealist manada felsefi olması gerektiğini söyleyebiliriz. Ancak bu geniş perspektifle yazılacak ve açıklanacak konu başlığı konunun sınırlarını zorlayacağından, boşanma olgusunun nasıl bir ihtiyaç zorunluluğu olduğunu tanımlayarak konuya girebiliriz. Boşanmanın eşiğine gelmiş karı-koca anlaşmazlıkları, bir aile tedavisinden yararlanarak daha az zararlı hale getirilebilir. Böyle hallerde eşlerin ortak sorunu, birbirleri ile evlilik bağını sürdürmelerinin anlamsız olduğunu her ikisinin de görmesine karşın, kendi takıntıları yüzünden birbirleri ile iç içe geçmiş halde, bir çeşit hastalık gibi ayrılmaya cesaret edememeleridir.

ÖFKEYİ EŞE YÖNELTMEK
Çiftlerden her birinde bir hastalık olgusyla diğerinin çelişkili yaşamına bir kenetlenme ve ortak yaşam içinde yardım görmediklerinde, birbirlerinden kopup kurtulma yerine birbirlerini karşılıklı olarak yıpratıp karşılıklı savaş ve şantajlara başvurma eğilimi vardır. Eğer bir kimse, kendi iç çatışmasından doğan baskıyı nevrotik bir şekilde sahneleyip harekete geçtiğinde nevrozunu giderebiliyorsa, karşılığında bir şeyler almadan takıntı, korku ve kaygısal olgulardan kendini kurtaramaz. Örneğin kaygısal anlamda bir annenin endişe nevrozlu olduğunu kabul edelim: Anne kendi gizli korkularından kurtulabilmesi için, daha iyi bir yol gösterilmedikçe, çocuğa nefes aldırmadığı gibi onu bir araç olarak kullanmayı gerekli görecektir. Bu türden bir davranış izahı bilinçaltına itilen çözümsüzlükler yaratır. Bu da sonuç olarak takıntılı ve üstü örtülü konuların dokunulmasının kişi için bir tehdit olarak algılanmasına neden olur.