Empatik çiftler, hayatın problemleri doğrultusunda farklı tepkiler verebileceklerini kabul eder, birbirlerini farklılıklarıyla severler. Yaşanan anlaşmazlıklarda eşlerin birbirlerine yakın olmaları, birbirlerini dinlemeleri, anlamak ve anlaşılmak için çaba sarf etmeleri çözümü getirir.

ÇOCUKLAR BAHANE
Ancak bu olumlu tablo her çift için gerçeğe dönüşmez. Çatışma her ailede görülebilecekken, çatışma yönetimi her çift için kolay değildir. İletişim eksikliği, iletişim çatışmalarına döndüğünde, eşler empatiden uzaklaşır. Ortak çözümler bulunup denenmiş, fakat ilerleme kaydedilmemişse alternatifler üretilmeye başlanmalıdır. İlişkinin bireylere zarar vermeye başladığı nokta bitişin başlangıcıdır. Burada boşanma evlilerin ortak yararına bir çözümse tercih edilebilir. Her 2 kişi için de "Sağlıklı çözüm" olsa da boşanma pek çok sebeple düşünülmez ya da ertelenir. Evliler, "Boşanmayı" atfettikleri anlam doğrultusunda erteler veya gerçekleştirir. Bu anlamlandırma sürecinde çevrelerindeki kişileri de kendileri gibi ikna etme yoluna giderler.

BAŞARISIZLIK HİSSİ...
Çocuklar "Boşanmama" kararı için sıklıkla arkasına sığınılan bahanelerdir. Aslında çocuğun iyiliği öne sürülerek, çiftler kendi yaşayacakları zorlukları savuştururlar. Boşanma süreci incelendiğinde çocuğun böyle yıkıcı, sevgisiz bir ortamda büyümesi, boşanma sonrası anne/ babasını sınırlı görmesinden daha iyi değildir. Anne ve babasının ilişkisini model alması hiçbir ebeveyn tarafından istenmese de çiftler çocuğu bu ortama maruz bırakmaya devam ederler. Ancak çocuk kaç yaşında olursa olsun etrafında olan olumsuzluğu algılayabildiği göz ardı edilmektedir. Anne ve babasının birbirlerine yaptığı "eziyeti" her çocuk algılar ve olabilecekleri düşünüp dış dünyadan hıçkırıklarıyla yardım ister. Boşanma sonrasında tüm taraflar kuşkusuz zorluk yaşarlar. Güçlükler, bireylere "başarısızlık" hissini yaşatıp kendine güvende azalmaya yol açabilir.