İşte Savaş Ay'a 'fısıldayan' Demet Akalın'ın kendi cümleleriyle güleryüzünün arkasına sakladığı hüzün ve acıları: "Babam 1974'ün son günü Gölcük'ten İstanbul'a yola çıkıyor; yanında annem, teyzem ve eniştem var. Çamlıca gişelerinin orada eniştem ağaca vuruyor arabayı. Babam, annem, teyzem oracıkta ölüyor. Derken büyük dayım cesetlerin üzerine kapanmış ağlıyor. Tam o sırada annemin kolu kıpırdıyor. Meğer ölmemiş annem, komaya girmiş, öldü sanıp onu da morga atmışlar. Sonrasında 6 ay hastanede yatmış annem. "Kocan öldü" diyememişler. Ama sonunda öğrenmiş gerçeği ve dellenmiş o an. Bir daha da aklı tam geri gelmemiş."