Bebeğin ihtiyaçları sebebiyle ilişkinin tüm vaktini ve enerjisini alması, eşler arası konuşma konularının bebek ve ihtiyaçlarıyla sınırlanması sıklıkla görülür. Çift farkında olmadan ilişkilerini yeni doğan bebek üzerinden yaşamaya, sevgi, üzüntü, mutluluk, tatmin gibi duygularını onunla gidermeye başlamıştır. Aslında farkında olmadan, kendilerine dair paylaşımları sınırlandırarak ilişkilerini sığlaştırmaktadırlar. Çocuğun ilk yıllarındaki, eşler arasında yerleşen bu "uzaklaşma" fark edilmeden ilişkinin esası haline gelir. Ancak kadın ve erkek, ilişkilerindeki bozulmayı farklı zamanlamalarla da olsa fark eder. Kadın, ilk yıllarda annelik güdüleriyle, kendisine muhtaç bu varlığın iyiliği için kendisinden bile vazgeçmişken, ilişkisini zaten düşünmez.

Kaş yapayım derken
Uzaklaşmayı fark eden erkek, yakınlaşmaya çalışsa da eşi tarafından sorumsuzlukla suçlanma tehlikesi altındadır. Çocuğun büyümesi ile kadın yavaş yavaş kendisine döner ve ilişkisini kurtarma çabasına girer. Ancak ilgisini başka yönlere kaydırmayı öğrenmiş erkek için bu geç kalınmış bir çabadır. Çocuğun büyümesiyle, çocuk hakkında paylaşılacak konular da azalır ve terk edilen kadın-erkek rolünden boşalan yer "anne- baba" kimliğiyle iyice işgal edilir. "Fedakarlık" adı altında, elde kalan tek kimliğe saplantılı bir biçimde sahip çıkılır.

Kötü model...
Çocuğun ihtiyaç duyduğu bakımı ölçülü, tutarlı ve uygun biçimde alması onun da sağlıklı bir birey olmasını sağlar. Kendisinden vazgeçmiş, silik ve yalnızca "ebeveynlik" kimliğiyle kendisini ortaya koymaya çalışan, kopuk ve çatışmalı bir ilişkiye maruz kalan çocuk sağlıklı büyüyemez. Kendi üzerinden prim sağlanan bir ilişkide, isteklerinin geri çevrilmeyeceğini bilerek suistimali öğrenir. Eksik bir evlilik ilişkisini model aldığından kendi ilişkisinde de mutsuz olma ihtimali artar. Aslında anne ve babanın iyi niyetle gösterdiği çocuğu merkeze oturtma davranışı, ilişkiye zarar vermeye başladığı halde fark edilmezse, hem evlilik ilişkisi hem de çocuk için kurulmuş bir tuzak olacaktır.